به گزارش سایک نیوز به نقل از مهر، کتاب «ماهیت روان درمانی» نوشته کارل یاسپرس به تازگی با ترجمه فربد فدائی توسط نشر چشمه منتشر و راهی بازار نشر شده است. این کتاب پنجاه و هشتمین عنوان مجموعه فلسفه و چهارمین عنوان مجموعه تردید است که این ناشر چاپ می‌کند.
کتاب پیش رو، ترجمه بخشی از کتاب «آسیب شناسی روانی عمومی» کارل یاسپرس فیلسوف و روان پزشک آلمانی است. او در این کتاب، با توجه به مبانی فلسفه‌اش، به تحلیل روان درمانی و موضوعات مرتبط با آن پرداخته و اعتقاد دارد میان شاخه‌های علم روان پزشکی، هیچ کدام غنی‌تر از روان درمانی نیست.
نوشته‌های چاپ شده دراین کتاب، برای افرادی که به مسائل فلسفی و روان شناختی علاقه دارند و در جست و جوی اطلاعاتی در این باره‌اند، مناسب است.
کارل یاسپرس متولد سال ۱۸۸۳ و درگذشته به سال ۱۹۶۹ است. او شخصیتی برجسته در جهان اندیشه قرن بیستم است که ابتدا به تحصیل حقوق مشغول شد و سپس به پزشکی رو آورد. او به عنوان روان پزشک در کلینیک دانشگاه‌هایدلبرگ مشغول شد. در سال ۱۹۱۶ به عنوان استاد روان شناسی و در سال ۱۹۲۱ به عنوان استاد فلسفه دانشگاه‌هایدلبرگ منصوب شد. او در سال ۱۹۳۷ از کرسی دانشگاهی خود معزول و به دلیل ضدیت آشکار با رژیم نازی، از سخنرانی و نشر آثارش منع شد. یاسپرس از سال ۱۹۴۸ تا زمان مرگش، استاد فلسفه دانشگاه بازل بود.
بخش ابتدایی کتاب، «کارل یاسپرس: روان پزشک، فیلسوف و انسان گرا» است و پس از آن، درآمد، پیش گفتار مولف و مقدمه مترجمان انگلیسی درج شده است. این کتاب ۲ فصل اصلی دارد که عبارت اند از «روان درمانی» و «معنای طبابت کردن در روان درمانی».
روان درمانی، روش‌های تلقین، روش‌های پالایش و بیرون ریزی هیجانی، روش‌های مشتمل بر تمرین و آموزش، روش‌های بازآموزی، روش‌هایی که به شخصیت فرد توجه دارد، عناوین فصل اول هستند.
نسبت معرفت و عمل، طبیعت وابسته و گروهی همه درمان‌ها، گام‌های قانونی، عقیده خبرگان و روان درمانی، پیوند با سطوح متفاوت درمان در پزشکی عمومی، انواع موانع درونی _ تصمیم بیمار برای تن دادن به روان درمانی، هدف‌ها و محدودیت‌های روان درمانی و… از مباحثی هستند که در ادامه کتاب مطرح شده اند.
در قسمتی از این کتاب می خوانیم:
برای نمونه، جی. اچ شولتز هدف درمان را در رابطه با «وضعیت خودزاد تن آرامی» که مطالعه کرده است، مورد بررسی قرار می‌دهد. گفته می شود این‌ها «ناوابسته به هر دیدگاه فلسفی» هستند؛ زیرا در روان درمانی «فرد معیار همه چیز است»، وضعیت‌های خودزاد در «خدمت شکوفایی هستند که برای زندگی شایسته و مناسب هستند.» گفته می‌شود بالاترین هدف روان درمانی «خودشکوفایی بیمار» است، «گسترش و شکل دادن به موقعیت کامل انسانی»؛ یعنی آزادی هماهنگ. او می گوید «تن آرامی خودزاد به وسیله این درون‌نگری خودهدایت شده» به سادگی کاری را بسط می دهد که مناسب ترین کار شخصیت جهت انجام دادن روی خود است. این‌ها جمع‌بندی به نسبت مبهم و تردیدآمیزی هستند…
بیشتر بخوانید:
