تحقیقات جدید نشان می‌دهد که ژنتیک نقش مهمی را در رفتارهای محبت‌آمیز زنان ایفا می‌کند، اما این امر در مردان صادق نیست. «کوری فلوید» سرپرست گروه تحقیق و استاد گروه ارتباطات دانشگاه آریزونا در کالج علوم رفتاری و اجتماعی، می‌گوید: «هنگامی که تمایل افراد به محبت و دریافت آن از سایرین را اندازه‌گیری کردیم، تقریباً بدون استثناء متوجه شدیم که زنان از این لحاظ رتبه‌ی بالاتری در مقایسه با مردان دارند. برای تحقیق جدید، تیم فلوید تفاوت میزان بروز محبت را در ۴۶۴ جفت دوقلوی بزرگسال، در رنج سنی ۱۹ تا ۸۴ سال، ارزیابی کرد. از این ۴۶۴ جفت دوقلو، نیمی از آن‌ها دوقلوی همسان و نیمی دیگر دوقلوی ناهمسان بودند.
در زنان حدود ۴۵ درصد از انعطاف‌پذیری در رفتارهای عاطفی را ژن‌ها و ۵۵ درصد آن‌را تاثیرات محیطی مانند رسانه، روابط شخصی و دیگر تجربات منحصربه‌فرد زندگی، شرح می‌دهند. با این حال، به نظر نمی‌رسد که ژنتیک بر میزان رفتارهای عاطفی مردان تاثیر بگذارد. بر اساس گزارشی که اخیراً در مجله‌یCommunication Monographs منتشر شده است، ظاهراً رفتارهای عاطفی در مردان تنها تحت تاثیر عوامل محیطی است.
فلوید در این مقاله عنوان کرد، دلیل اینکه رفتارهای عاطفی در زنان ارثی به نظر می‌رسد اما در مردان نه، هنوز مشخص نیست. با این حال، تحقیقات گذشته نیز نشان داده است که مردان به نسبت زنان تمایل کمتری در ابراز محبت دارند. او همچنین توضیح داد که شاید در روند تکامل احساسات، صفت مهربان بودن برای زنان سازگارتر شده است. گمانه‌زنی‌هایی وجود دارد مبنی بر اینکه رفتارهای عاطفی در زنان به نسبت مردان، بیشتر جنبه‌ی پشتیبانی از سلامت‌شان را دارد و این امر به زنان در کنترل تاثیرات استرس کمک می‌کند.
شاید این مطلب تا حدودی دلیل این باشد که زنان بیش از مردان تمایل دارند رفتارهای محبت‌آمیز را به ارث ببرند تا اینکه این تمایلات را صرفاً از محصولات محیطی دریافت کنند. این مطالعات، همچنین نشان داده است که محیط مشترک دوقلوها، مثل نحوه‌ی رشد آن‌ها یا پیشینه‌ی اقتصادی و اجتماعی، تاثیر اندکی در میزان محبت آن‌ها دارد؛ در عوض، عوامل محیطی منحصربه‌فرد، مثل دوستان شخصی و تجربیات هر نفر از دوقلوها، اثرات بیشتری دارد. فلوید در این‌باره می‌گوید: «این همان چیزی نیست که دقیقاً انتظار داشتیم، اما در بسیاری از رفتارها و ویژگی‌های شخصیتی، از جمله میزان با محبت بودن شما، تجربه و کار متفاوت دوقلوها در زندگی خود به نسبت تجربه‌های مشترک، نقش بزرگتری را ایفا می‌کند.
منبع:مجله علمی ایلیاد
