به گزارش سایک نیوز به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، حضور در کنار خانواده، هم نشینی و معاشرت و تعامل مطلوب و سازنده میان اعضای خانواده از ضروریاتی است که در تحکیم و انسجام خانواده نقش بسزایی ایفاء می کند.
علیرغم اهمیت بسیار زیاد این گونه تعاملات،در بعضی موارد مشاهده می شود برخی از نوجوانان و جوانان علاقه ای به همنشینی، معاشرت و مشارکت در مهمانی ها و مسافرت های خانوادگی نشان نمی دهند و ترجیح می دهند بصورت انفرادی و یا با برقراری ارتباط با گروه های هم سن و سال و دوستان و معاشرت و رفت و آمد با اطرافیان خویش نیازهای اجتماعی خود را برطرف نمایند.
یک جامعه شناس و آسیب شناس مسائل اجتماعی در تشریح دلایل و واکاوی ریشه های چنین رفتارهایی می گوید: عامل اصلی بی انگیزگی و عدم تمایل جوانان و نوجوانان به حضور در جمع خانواده را باید در شرایط نامطلوبی جستجو کرد که در برداشت ذهنی فرزندان از جو و فضای حاکم بر چنین جمع هایی شکل می گیرد.
به واقع جوانان و نوجوانان در شرایطی که از حضور در کنار خانواده احساس خوشایندی را کسب نکنند به اشکال مختلف در صدد بر می آیند خود را از این معرکه رها سازند و به نوعی از حضور در جمع های این چنینی طفره می روند.
مناسب و مساعد سازی فضا و شرایط برای جوانان و نوجوانان موضوعی مهم در ایجاد انگیزش و رغبت برای عدم جدایی فرزندان در معاشرت و هم نشینی با جمع خانواده محسوب می شود.
یکی از عمده نگرانی های خانواده ها از این بی میلی جوانان و نوجوانان به احساس نگرانی و دغدغه خاطری معطوف می شود که در نبود و غیبت آنها ذهن و افکار والدین را درگیر می سازد.
موارد زیادی از سختگیری خانواده در قانع کردن جوانان و نوجوانان برای حضور در کنار خانواده دیده می شود که در واقع این رفتارها نتیجه عکس می دهد و عمده جوانان به دلایل شرایط سنی، هیجانات روحی-روانی و درونی در بستر ها و شرایط این چنینی به بهانه گیری، بهانه جویی و رفتارهای پرخاش گرایانه، انزوا، ،حزن و ناراحتی سوق پیدا می کنند و استمرار این وضعیت بصورت بالقوه مستعد بروز نارسایی هایی خانوادگی دیگری خواهد بود.
لجاجت در تعاملات و همنشینی با خانواده
در همین راستا یک روانشناس و کارشناس علوم رفتاری با اشاره به ضرورت عدم سختگیری و وسواس فراتر از حد معمول نسبت به قانع کردن فرزندان جوان یا نوجوان برای حضور در کنار خانواده گفت: تجربه ثابت کرده در شرایطی که والدین یا خانواده به حضور جوانان در جمع خانواده اصرار می کنند، بذر لجاجت در تعاملات میان فرزندان و والدین کاشته می شود.
احترام به نظر جوانان و نوجوانان در چنین شرایطی از ضروریاتی است که باید به صورت جدی مد نظر والدین قرار گیرد زیرا مخالفت های مداوم، تمایل جوانان را برای حضور در جمع های غیر خانوادگی بیش از پیش تقویت می کند و اساسا محدودیت های بیشتر بصورت ناخود آگاه انگیزه و میل بیشتری را در نوجوانان و جوانان برای انجام امر منع شده بوجود می آورد.
اتخاذ ساز وکارهای نظارتی و کنترل هوشمندانه فرزندان در زمان غیبت و عدم حضور والدین و خانواده از ضروریاتی به شمار می رود که به واقع در گام نخست باید در عین اجابت کردن خواسته فرزندان، زمینه نظرات صحیح و غیر مستقیم را برای کنترل رفتارها و پیشگیری از لغزش های احتمالی از سوی والدین فراهم شود.
در گام بعدی باید عدم میل و انگیزه فرزندان به معاشرت و هم نشینی با خانواده علت یابی شود و یقینا تا این امر حاصل نشود نمی توان نسبت به مرتفع ساختن این معضل و نارسایی اقدام کرد.
رفع زمینه های بی میلی و ایجاد بستر خوشایند برای جوانان و نوجوانان بصورت نرم و آرام از الزامات مقابله و مهار نرم این رفتارها به شمار می رود.
البته نمی توان بصورت قطعی انتظار داشت تا جوانان و نوجوانان تمامی ارتباطات خویش را با گروه های هم سن و سال خاتمه بخضند و اساسا چنین انتظاری منطقی نیز به نظر نمی رسد اما می توان شرایطی را فراهم ساخت تا زمینه رغبت و علاقه فرزندان به حضور در کنار خانواده به نحو شایسته ای فراهم شود که در چنین شرایطی علاوه بر کاهش دغدغه خاطر والدین، انسجام خانوادگی و تعاملات میان اعضای خانواده ها نیز به نحو مطلوب و سازنده ای تقویت خواهد شد.
