تحقیقات جدید نشان می‌دهد افرادی که ویژگیهای بیماران روان را دارند، دروغگوهای بهتری نیستند، اما آسان‌تر از افراد معمولی می‌توانند دروغ گفتن را یاد بگیرند. روانشناسان دانشگاه هنگ کنگ تحقیقاتی را بر روی برخی افراد انجام دادند که در آن، شرکت‌کنندگان باید جواب‌های راست و دروغی را در مورد آشنا یا ناآشنا بودن اشیاء در تصاویر ارائه می‌دادند. شرکت‌کنندگان باید بر اساس دستورات محققان، برای تصاویر مختلف جواب‌های راست و دروغ می‌دادند.
شرکت‌کنندگان هر آزمایش را دو بار انجام دادند. در میان دو آزمایش، به داوطلبان آموزش‌های لازم برای بهتر دروغ گفتن داده شد. سرعت دروغ گفتن شرکت‌کنندگان در هر مورد، به‌عنوان میزان توانایی آن شرکت‌کننده در دروغ گفتن شناخته می‌شد. محققان دریافتند افرادی که طبق تحقیقات قبلی، گرایش‌هایی مشابه بیماران روانی داشتند، پیشرفت چشم‌گیری را در دروغ گفتن نشان دادند. پس از انجام تمرینات دروغ گفتن، این افراد کاهش چشم‌گیری در زمان لازم برای دروغ گفتن داشتند. به عبارتی دیگر، بیماران روان و یا افرادی که رفتارهای مشابه آن‌ها دارند، بهتر دروغ می‌گفتند.
دانشمند علوم شناختی در دانشگاه هنگ کنگ، دکتر «تاتیا لی»، در بیانیه‌ای خبری گفت: «تفاوت فاحش در دروغ گفتن میان افراد با گرایش‌های روانی شدید و خفیف، پس از دو جلسه تمرین، جالب توجه بود؛ آن‌هم با علم به این مسئله که قبل از تمرین‌ها، تفاوتی در توانایی دروغ گفتن افراد مشاهده نمی‌شد.»
دکتر لی و همکاران او، یافته‌های این آزمایش را در مجله‌ی Translational Psychiatry منتشر کردند. محققان بر این باورند تفاوت در میزان اغواگری افراد را می‌توان با نحوه‌ی پردازش اطلاعات ناصحیح توسط مغز توضیح داد. زمانی که شخصی دروغ می‌گوید، مغز او باید اطلاعات صحیح را سرکوب و برعکس کند.
دکتر لی در این‌باره گفت: «بدین گونه دروغ گفتن نیازمند فرآیندهای متعددی در مغز شامل توجه، حافظه موقت، کنترل بازدارنده و حل منازعه است که مورد آخر، در افراد با ویژگیهای روانی شدید، کاهش یافته بود.» افرادی که ویژگیهای روانی خفیفی داشتند، مجبور بودند که برای سرکوب اطلاعات صحیح، بیشتر تلاش کنند. لی پایان داد: «شاید یکی از دلایل سرعت پایین دروغ گفتن در افراد با خصیصه‌های روانی خفیف، تلاش اضافی مغز آن‌ها برای پردازش اطلاعات ناصحیح است.»
منبع : مجله علمی ایلیاد
