ابا دو ریتز، محقق ارشد این تحقیق و فوق دکترا در گروه همه‌گیرشناسی پزشکی و آمارهای زیستی می‌گوید: «شناسایی بیماری‌های جسمانی همزمان ممکن است پیامدهای مهمی در درمان بزرگسالان مبتلا به اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه و بهره‌مندی از سلامتی و کیفیت زندگی طولانی‌مدت داشته باشد.»

اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه نوعی اختلال عصبی روان‌پزشکی رایج است که با بی‌توجهی، تکانشگری و بیش‌فعالی مشخص می‌شود و به‌طور معمول با محرک درمانی (متیل فنیدیت‌ها یا آمفتامین‌ها) درمان می‌شود.

نتایج مطالعات قبلی افزایش خطر ابتلا به برخی شرایط سلامت جسمانی در بزرگسالان مبتلا به اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه را نشان می‌دهند، اما فقط درباره تعداد محدودی از این ارتباطات تحقیق کاملی ارائه شده است. علاوه بر این، دستورالعمل‌های دقیق درمانی برای بزرگسالان مبتلا به اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه و بیماری جسمانی همزمان، تا حد زیادی وجود ندارد.

اکنون، محققان در انستیتوی کارولینسکا ارتباط احتمالی بین اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه و طیف وسیعی از بیماری‌های جسمانی در بزرگسالی و اینکه آیا عوامل ژنتیکی یا محیطی در آن دخیل هستند را بررسی کرده‌اند.

بیش از ۴ میلیون نفر (جفت خواهر و برادر ناتنی مادری و خواهر و برادر اصلی) که بین سال‌های ۱۹۳۲ تا ۱۹۹۵ متولد شده‌اند، از طریق مرکز ثبت آمار سوئد شناسایی و بین سال‌های ۱۹۷۳ تا ۲۰۱۳ پیگیری شدند و تشخیص‌های بالینی نیز از ثبت ملی بیمار سوئد به‌دست آمد.

محققان خطر ۳۵ بیماری مختلف جسمانی را در افراد مبتلا به اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه در مقایسه با افراد بدون این نقص و در خواهر و برادر مبتلا به اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه در مقایسه با خواهران و برادران بدون این نقص را مورد بررسی قرار دادند.

در افراد مبتلا به بیش‌فعالی از نظر آماری، خطر ابتلا به تمام بیماری‌های جسمانی مورد مطالعه به جز آرتروز افزایش یافت و قوی‌ترین ارتباط برای بیماری‌های سیستم عصبی، تنفسی، اسکلتی عضلانی و متابولیکی یافت شد. بیشترین ارتباط اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه با بیماری کبدی مرتبط با الکل، اختلالات خواب، بیماری انسدادی مزمن ریوی (COPD)، صرع، بیماری کبد چرب و چاقی تشخیص داده شد. اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه همچنین با کمی افزایش خطر بیماری‌های قلبی عروقی، بیماری پارکینسون و زوال عقل مرتبط بود.

هنریک لارسون، محقق ارشد، استاد دانشگاه اربرو سوئد و محقق وابسته در انستیتوی کارولینسکا می‌گوید: این نتایج مهم است، زیرا محرک درمانی نیاز به نظارت دقیق بر بیماران اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه مبتلا به بیماری قلبی، فشار خون بالا و نارسایی کبدی همزمان دارد.

افزایش خطر تا حد زیادی توسط عوامل ژنتیکی زمینه‌ای توضیح داده شد که هم به اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه و هم به بیماری‌های جسمانی به استثنای اختلالات سیستم عصبی و بیماری‌های مرتبط با سن کمک می‌کند. خواهران و برادران اصلی مبتلا به اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه به‌طور قابل‌توجهی افزایش خطر ابتلا به بیشتر بیماری‌های جسمانی را نشان دادند.

اکنون هدف محققان مطالعه مکانیسم‌های اساسی و عوامل خطرزا همچنین تاثیر اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه بر مدیریت و پیش آگهی بیماری‌های جسمانی در بزرگسالان است.

نتایج این تحقیق در مجله The Lancet Psychiatry منتشر شده است.