به گزارش سایک نیوز به نقل از ایسنا، یک روان شناس اظهار داشت: همه افراد، به ویژه نوجوانان محبت پذیر هستند و نیاز به محبت از اساسی ترین نیازهای هر انسان است.
از طریق رفتارهای تشویق آمیز کلامی و غیر کلامی شاهد بیشترین، مؤثرترین و پایدارترین اثر در رفتار دانش آموزان هستیم، در حالی که زمانی که دانش آموزی را تنبیه می کنیم، نه تنها به هیچ یک از نیازهای فطری و اساسی او پاسخ نمی دهیم بلکه تعادل حیاتی اش را برهم زده و او را با تجربه ناخوشایندی که همواره از آن گریز دارد مواجه خواهیم کرد، حتی اگر بطور موقت رفتار مطلوب آن را کنترل کرده باشیم.
دانش آموز اگر از لحاظ درسی و اخلاقی در سطح غیر قابل قبولی باشد باید نقطه مثبتی در وضع رفتار و ظاهر او یافت و از آن بعنوان جای پایی برای تشویق وی استفاده کرد. برای مثال ممکن است دستهایش لطیف و یا موی سرش اصلاح شده و مرتب باشد. همچنین ممکن است به تمیزی کفشهایش اهمیت بدهد، یا دفتر و کتاب خود را خوب نگه داری کند. به هر حال باید از همان نقطه مثبت و روزنه کوچک نوری به زندگی تحصیلی دانش آموز تابیده، شخصیت قابل قبولی از او ساخت و زندگی جدیدی را برایش پی ریزی کرد. سرگرمیها و علایق دانش آموز نیز نباید از نظر معلم دور نماید.
مقداری توجه و تحسین برای هر کسی مفید است، زیرا انسان نیاز به تایید و احترام دیگران دارد و می خواهد در هر کاری که فعالیت می کند دیگران کوشش او را قدر بدانند و برایش ارزش قائل شوند. منتها برای سرآمد شدن یا برجسته شدن و دریافت تحسین باید کوشش بیش از حد متعارف داشته و البته به موازات کوشش آمادگی و استعداد آن فعالیت ویژه هم باید در انسان باشد.
دانش آموز باید عمل خوب را بر پایه عمل به وظیفه شخصی و اجتماعی و بدون توقع داشتن پاداش انجام دهد، ولی والدین به این عنوان که فرزندشان فردی وظیفه شناس است او را تشویق کنند. تشویق بهتر است صورت مالی پیدا نکند بلکه اولا کودک باید خواندن نماز را مانند دیگران وظیفه خود بداند و ثانیا تشویق ما از او به عنوان ابزار رضایت از انجام وظیفه اش باشد. یعنی نشان دهیم که از عملش خشنودیم و بعد در مرحله بالاتر به او بفهمانیم که خدا هم از این عمل او راضی است.
تنبیه شدید نوجوانان در قبال انجام رفتار نا مطلوب ممکن است به طور موقتی به حذف آن رفتار در کودک بینجامد، اما در بیشتر مواقع به بروز رفتارهای جبرانی انتقام جویانه و ضد اجتماعی منجر می گردد و یا مشکلات هیجانی دیگری را به بار می آورد. تنبیه هایی که معلمان بر کودکان روا می دارند از یک طرف مشکلات عاطفی و اختلافات رفتاری را موجب می‌شود و از طرف دیگر رابطه معلم شاگرد آشفتگی ایجاد کرده و امکان بازسازی و ترمیم آن را مشکل و در مواقعی دور از دسترس می سازد.
در چنین شرایطی دانش آموز تصور منفی را که از معلم تنبیه گر دارد. ممکن است به معلمان دیگر، محیط آموزش و حتی فضای فیزیکی مدرسه هم نسبت دهد. معلمان پرخاشگر و هیجانی که از عهده کنترل رفتار خودشان بر نمی آیند با تنبیه های شدید و مکرر آثار سوء در سازگاری شاگردان خود خواهند گذاشت و مقاومت آنها را در یادگیری دروس برخواهند انگیخت.
بطور کلی انجام یک پژوهش، مستلزم هدفهایی است که این هدفها از پیش در نظر هر پژوهشگری نقش بسته است، زیرا تشویق در مدارس راهنمائی بطور مستقیم و غیر مستقیم صورت می گیرد و باید اهداف پژوهش نیز در برگیرنده روش ها باشد. لازم به ذکر است که با تشویق، دانش آموز قادر به انجام کارها خواهد بود تا فرآیندهای یاد گیری او تقویت شده و علاقه به حل مسائل پیدا کند.
خانواده ها و مدارس ابتدایی ترین و مهمترین کانون پرورش و تربیت کودکان و نوجوانان هستند و گردانندگان آنان والدین و آموزگاران هستند و اصلی ترین نقش را در این زمینه به عهده دارند، باید با اصول و قوانین تربیت آشنایی کامل داشته و آن را به عنوان احسن بکار گیرند، چرا که اگر این اصول و قوانین بکار برده نشوند نباید در انتظار موفقیت آموزش و پرورش باشیم.
بیشتر بخوانید:
