سایک نیوز به نقل از نیک ارام: درک تفاوت بین استرس و اضطراب، می‌تواند منجر به دریافتِ کمک‌های روانی از طریقِ داروها و روان‌شناسان شود.
مابینِ استرس و اضطراب، مرزِ باریکی وجود دارد؛ هر دو، واکنش‌هایی احساسی به شمار می‌روند اما استرس، عمدتا به واسطه‌ی یک محرکِ خارجی ایجاد می‌شود. این محرک می‌تواند «کوتاه‌مدت» باشد (مانند یک ضرب‌الاجلِ کاری یا نزاع با یکی از عزیزانِ خود) یا طولانی‌مدت باشد (مانند از کارافتادگی، تبعیض یا بیماری مزمن). افرادِ تحت استرس، نشانه‌های روحی و جسمی را توامان تجربه می‌کنند. علائمی همانندِ تحریک‌پذیری، عصبانیت، خستگی، درد عضلانی، مشکلات گوارشی و اختلالِ خواب.
از سوی دیگر، اضطراب، با نگرانی‌های مداوم و مفرط تعریف می‌شود که حتی در غیابِ یک عامل استرس‌زا نیز همچنان از بین نمی‌روند. اضطراب، شرایطی تقریبا مشابه با علائمِ استرس را رقم می‌زند: بی‌خوابی، مشکل در تمرکز، خستگی، تنشِ عضلانی و تحریک‌پذیری.
استرس خفیف و اضطراب خفیف هر دو به مکانیسم‌های مقابله‌ای مشابه، به‌خوبی پاسخ می‌دهند. فعالیتِ بدنی، رژیم غذاییِ مقوی و متنوع، و عادت‌های سلامت‌محورِ مربوط به خواب، همگی نقطه‌ی شروع خوبی هستند اما در این میان، مکانیسم‌های مقابله‌ای دیگری نیز وجود دارند.
استرس و اضطراب
اگر استرس یا اضطراب‌تان، به این تکنیک‌های مدیریتی پاسخ نمی‌دهد و عملکرد یا خلق‌وخوی روزانه‌ی شما را تحت تاثیر قرار داده است، با یک متخصص سلامتِ روان مشورت کنید. او می‌تواند به شما، در درکِ چیزی که در حال تجربه‌ی آن هستید، کمک کند و دیگر ابزارهای مقابله‌ای را به شما ارائه دهد.
به عنوان مثال، یک روانشناس می‌تواند در تشخیص اینکه آیا شما ممکن است اختلالِ اضطرابی داشته باشید یا خیر، یاری‌رسان باشد. اختلالات اضطرابی از لحاظِ شدت و میزانِ پایداری با احساسِ اضطرابِ کوتاه‌مدت، متفاوت است: اضطراب، به طور معمول، ماه‌های متوالی تداوم می‌یابد و بر خلق‌وخو و عملکرد فرد، اثراتی منفی بر جای می‌گذارد. برخی از اختلالاتِ اضطرابی، مانندِ آگورافوبیا (ترس از فضاهای عمومی یا باز) ممکن است باعث شود فرد از فعالیت‌های لذت‌بخش، اجتناب یا فرآیند «حفظِ شغل» را برای او دشوار کند.
بر اساسِ آخرین داده‌های موسسه‌ی ملی سلامت روان، ۳۱ درصد از آمریکایی‌ها، در طول زندگی خود، به اختلال اضطراب دچار می‌شوند.
یکی از شایع‌ترین اختلالات اضطرابی، اختلال اضطرابِ فراگیر است. در جهتِ تشخیص ابتلای یک فرد به اختلال اضطرابِ فراگیر، پزشک، به دنبالِ علائمی مانند نگرانی بیش از اندازه و غیرقابل‌کنترل است که در بیشتر روزها و در طول شش ماه رخ می‌دهد. نگرانی، ممکن است از موضوعی به موضوع دیگر پَرش کند. لازم به ذکر است که اختلال اضطراب فراگیر، با علائم فیزیکیِ اضطراب همراه است.
نوع دیگری از اختلالِ اضطراب، اختلال هراس یا پانیک است که از طریقِ حملات ناگهانی اضطراب تشخیص داده می‌شود. حملاتی که ممکن است باعث تعریق، احساسِ سرگیجه و نفس‌نفس زدن در فرد شود. اضطراب، همچنین ممکن است به شکلِ یک فوبیای خاص (مانند ترس از پرواز) یا به صورتِ اضطراب اجتماعی که با ترسِ فراگیر از موقعیت‌های اجتماعی شناخته می‌شود ظاهر شود.
اختلالات اضطرابی را می‌توان با روان‌درمانی، دارودرمانی یا ترکیبی از این دو روش، درمان کرد. یکی از پرکاربردترین رویکردهای درمانی، درمانِ شناختی-رفتاری است که بر تغییرِ «الگوهای فکریِ ناسازگار و مرتبط با اضطراب» تمرکز دارد. یک درمانِ بالقوه‌ی دیگر، «مواجهه‌درمانی» است که به شیوه‌ای ایمن و کنترل‌شده به مقابله با اضطراب می‌پردازد تا چرخه‌ها‌ی ترسِ را که حول یک محرک وجود دارند، درهم شکند.
