سایک نیوز به نقل از هلث لاین: اچ.پی.وی (HPV) یا همان زگیلِ تناسلی، به گروهی شامل بیش از صد گونه ویروس اشاره دارد. حدودا چهل گونه از این گروه، به‌عنوان یک بیماری مقاربتی (STI) در نظر گرفته می‌شود. این نوع از گونه‌های (HPV)، از طریق تماس پوستی با دستگاه تناسلی قابل‌انتقال است. این انتقال عموما از طریق رابطه جنسیِ واژینال، مقعدی یا دهانی اتفاق می‌افتد.
HPV در ایالات متحده‌ی آمریکا، شایع‌ترین بیماریِ مقاربتی (STI) محسوب می‌شود. در حال حاضر، تقریبا هشتاد میلیون آمریکایی، دارای یک گونه از ویروس HPV هستند و سالانه چهارده میلیون آمریکاییِ دیگر، به این تعداد افزوده می‌شوند.
به طور تقریبی، تمامِ آمریکایی‌هایی که از نظر جنسی فعال هستند، در مقطعی از زندگی خود به HPV مبتلا می‌شوند. این افراد، علاوه بر اینکه خودشان در معرض خطر ابتلا به ویروس قرار دارند، می‌توانند آن را به پارتنرِ خود نیز انتقال دهند.
ویروسHPV ممکن است برای چندین سال علائم خود را نشان ندهد، اما در بدن شما وجود داشته باشد. علائمِHPV، معمولا خود را به شکل زگیل (مانند زگیل تناسلی یا زگیل گلو) نشان می‌دهد. همچنین،HPV به‌ندرت میتواند به سرطان دهانه‌ی رحم و سایر سرطان‌های مربوط به اندام تناسلی، سر، گردن و گلو منجر شود.
از آنجایی کهHPV میتواند برای مدت طولانی پنهان بماند و قابل‌شناسایی نباشد، ممکن است تا بعد از چندین رابطهی جنسی مختلف، همچنان متوجه نشوید که به بیماری مقاربتی (STI) مبتلا شده‌اید. این موضوع میتواند تشخیصِ زمانِ ابتلای شما به این بیماری واگیردار را دشوار سازد.
اگر متوجه شدید که به HPV مبتلا هستید، باید با پزشک خود در راستای رعایت کردنِ یک برنامه‌ی عملی مشورت کنید. این برنامه، عموما مرحله‌ی صحبت کردن با شریکِ جنسی شما را نیز- در رابطه با تشخیص بیماری‌تان- شامل می‌شود.
چگونه با پارتنرِ خود در مورد HPV صحبت کنید؟
صحبت کردن با پارتنرتان در مورد این موضوع، ممکن است بیش از خودِ تشخیص بیماری باعث اضطراب و نگرانی شما شود. اما این نکات کلیدی میتواند به شما کمک کند تا برای مکالمه آماده شوید و بدانید که هم شما و هم پارتنرتان، در قبال این اتفاق چه اقداماتی باید انجام دهید:
۱- اطلاعات‌تان را بالا ببرید.
اگر خود شما، در رابطه با تشخیص بیماری‌تان پرسش یا ابهامی دارید، برای پارتنرتان نیز احتمالا سوالاتی پیش خواهد آمد. سعی کنید برای اطلاع از بیماری خود وقت بگذارید و دریابید که آیا گونه‌ای از ویروس که شما به آن مبتلا شده‌اید، از نوع پرخطر است یا کم‌خطر.
برخی از گونه‌های ویروس ممکن است بی‌خطر باشند و باعث ایجاد مشکل نشوند؛ اما برخی دیگر ممکن است شما را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان یا زگیل قرار دهند. کسب اطلاع در مورد ویروسHPV ، اتفاقات پیش رو و معنایی که برای آیندهی شما دارد، میتواند به شما و پارتنرتان کمک کند تا از ترس‌های غیرضروری اجتناب کنید.
۲- به یاد داشته باشید که شما هیچ کار اشتباهی انجام نداده‌اید.
هرگز تلاش نکنید تا بابت اینکه به این بیماری مبتلا شده‌اید، از کسی عذرخواهی کنید. باید بدانید کهHPV ، یک بیماری شایع است و در صورتی که از نظر جنسی فعال هستید، این یکی از خطراتی محسوب می‌شود که ممکن است با آن روبرو شوید. بنابراین، ابتلا به این بیماری ابدا به این معنا نیست که شما یا پارتنر فعلی‌تان (یا پارتنرهای قبلی‌تان) کار اشتباهی انجام داده‌اید. شرکای جنسی، مستعد آن هستند که گونه‌های ویروس را بین خود به اشتراک بگذارند و این بدان معناست که مطلع شدن از زمان دقیقِ شروع بیماری، تقریبا غیرممکن است.
۳- برای گفتگو در مورد این موضوع، زمان مناسبی را انتخاب کنید.
پارتنرِ خود را با ارائه‌ی خبر تشخیص بیماری خود، در زمان نامناسب، غافلگیر نکنید؛ مانند زمانی که در حال خرید مواد غذایی هستید یا مشغول خرده‌کاری‌های صبح یک روزِ تعطیل. زمانی را مخصوص به خودتان در نظر بگیرید؛ زمانی فارغ از هرگونه مسئولیت یا حواس‌پرتی.
اگر بابت پاسخ دادن به سوالات پارتنرتان نگران هستید، می‌توانید از او درخواست کنید تا هنگام مراجعه به پزشک شما را همراهی کند. شما در حضور پزشک، می‌توانید این پیشامدِ جدید را به اشتراک بگذارید و پزشک‌تان نیز قادر است در توضیحِ آنچه اتفاق افتاده و آنچه ممکن است در آینده اتفاق بیفتد، یاری‌رسان باشد.
اگر احساس می‌کنید که خودتان- پیش از قرار ملاقات با پزشک- تواناییِ آن را دارید که پارتنرتان را به‌راحتی از بیماری خود مطلع کنید، بنابراین می‌توانید پس از اطلاع یافتن او، بحث و نتیجه‌گیریِ بعدی را با حضورِ پزشک خود برنامه‌ریزی کنید.
۴- گزینه‌های موجود را بررسی کنید.
اگر پیش از صحبت کردن با پارتنرتان، به‌خوبی در مورد این بیماری تحقیق کرده‌‌اید، پس باید در روندِ توضیح چیزی که اتفاق افتاده است کاملا مسلط و آماده باشید. در اینجا چند سوال در راستای سنجشِ خود، مطرح شده است:
- آیا هر کدام از شما به نوع خاصی از درمان نیاز دارد؟
- چگونه بیماری خود را کشف کردید؟
- آیا پارتنر شما نیز باید آزمایش شود؟
- این بیماری چگونه میتواند آیندهی شما را تحت‌تاثیر قرار دهد؟
۵- در مورد آیندهی خود بحث و نتیجه‌گیری کنید.
باید توجه داشت که تشخیصHPV ، نباید به منزله‌ی پایانِ رابطهی شما باشد. اگر پارتنر شما، بابت این تشخیص، ناراحت یا عصبانی است، به خودتان یادآور شوید که هیچ اشتباهی انجام نداده‌اید. ممکن است مدتی بگذرد تا شریک زندگی شما، این خبر را هضم کند و به اهمیت آن برای آیندهی مشترک‌تان پی ببرد.
اگرچه HPV درمانی ندارد، اما علائمِ آن قابل‌درمان است. توجه به سلامتی خود، علائم جدید و مسیر درمان، میتواند به شما کمک کند تا یک زندگی سالم و نرمال داشته باشید.
از بین بردن باورهای غلط در مورد HPV و رابطهی جنسی
حالا که در حال آماده شدن برای مطرح کردن بیماری خود با پارتنرتان هستید، بهتر است که از رایج‌ترین باورهای غلط در مورد HPV اطلاع داشته باشید. این آگاهی به شما و پارتنرتان کمک می‌کند تا ریسک‌ها، انتخاب‌ها و آیندهی مشترک‌تان را بهتر درک کنید و برای هر سوال مرتبطی که ممکن است شریک زندگی‌تان از شما بپرسد، آمادگی داشته باشید.
اولین باور غلط: تمام عفونت‌های مرتبط باHPV باعث ایجاد سرطان می‌شوند.
این باور، بدون شک، اشتباه است. از بیش از صد گونه‌یHPV ، تنها تعداد انگشت‌شماری به سرطان منجر می‌شوند. اگرچه این حقیقت دارد که HPV میتواند باعث ایجاد چندین نوع سرطان شود، اما این، یک عارضه‌‌‌‌ی بسیار نادر است.
دومین باور غلط: بیماریِ HPV به این معناست که طرف مقابل‌تان در رابطه، فردی وفادار نبوده است.
عفونتHPV ، ممکن است برای هفته‌ها، ماه‌ها و حتی سال‌ها نهفته باقی بماند و علائم مشخصی را ایجاد نکند. از آنجایی که شرکای جنسی غالبا ویروسِ HPV را بین یکدیگر به اشتراک می‌گذارند، بسیار دشوار است که دریابید چه کسی ویروس را به دیگری منتقل کرده است. به عبارتی دیگر، ردیابیِ عفونت اصلی به‌سمتِ مبدا، ابدا کار ساده‌ای نیست.
سومین باور غلط: من تا پایان عمر به HPV مبتلا خواهم بود.
اگرچه این امکان وجود دارد که تا پایان عمر همچنان عود زگیل‌ها و جهشِ غیرطبیعی سلول‌های دهانه رحم را تجربه کنید، اما این اتفاق همواره رخ نمی‌دهد. ممکن است در یک دوره، بازگشت علائم بیماری را تجربه کنید و پس از آن دیگر هرگز مشکلی نداشته باشید. پس با این تفاسیر، سیستم ایمنی بدن شما ممکن است بتواند عفونت را به طور کامل از بدن‌تان پاک کند.
لازم به ذکر است اگر سیستم ایمنی ضعیفی دارید، ممکن است نسبت به افرادی که از سیستم ایمنیِ قوی‌تری برخوردارند، با عود‌های بیشتری مواجه شوید.
چهارمین باور غلط: من همیشه از کاندوم استفاده می‌کنم، پس ممکن نیست به HPV مبتلا شده باشم.
کاندوم، از ما در برابر بسیاری از بیماری‌های مقاربتی از جمله HIV و سوزاک، حفاظت می‌کند؛ آن دسته از بیماری‌هایی که از طریق تماس با مایعات بدن منتقل می‌شوند. با این وجود،HPV میتواند از طریق تماس نزدیکِ پوست به پوست- حتی با وجود کاندوم- انتقال یابد. اگر فعالیت جنسیِ زیادی دارید، اهمیت فراوانی دارد که بر اساس دستور پزشک، از نظر امکان ابتلا به HPVمورد غربالگری قرار بگیرید.
پنجمین باور غلط: یک غربالگری معمولی در زمینه‌ی بیماری‌های مقاربتی (STI)، میتواند ابتلا به HPV را تشخیص دهد.
همه‌ی آزمایشات غربالگری در زمینه‌ی بیماری‌های مقاربتی (STI)، الزاما HPV را- به عنوان بخشی از لیست استاندارد آزمایشات- در نظر نمی‌گیرند. به عبارتی دیگر، پزشک شما ممکن است امکان ابتلا به HPV را مورد آزمایش قرار ندهد؛ مگر اینکه علائمی از عفونتِ احتمالی را در بدن شما مشاهده کند. این علائم احتمالی، شامل زگیل یا سلول‌های غیرطبیعیِ دهانه‌ی رحم- در طی آزمایش پاپ اسمیر– است. اگر در مورد امکانِ ابتلا به بیماری نگران هستید، باید شخصا پیشنهاد انجامِ تست HPV را با پزشک خود مطرح سازید.
آزمایشِ HPV
اگر پارتنرتان به شما بگوید که نتیجه‌ی آزمایش HPV او مثبت شده است، ممکن است تردید داشته باشید که آیا شما نیز باید مورد آزمایش قرار بگیرید یا خیر؟ فراموش نکنید که- در این مورد- هر چه بیشتر بدانید، می‌توانید در قبال مسائل و نگرانی‌های آینده آمادگی بیشتری داشته باشید.
اما انجام آزمایش HPV به سادگیِ دیگر آزمایشات مرتبط با بیماری‌های مقاربتی نیست. تنها آزمایش HPV که مورد تایید سازمان غذا و داروی ایالات متحده‌ی آمریکا قرار گرفته است، یک نوع آزمایشِ مربوط به زنان است. باید توجه داشت که در مسیر تشخیص این بیماری، غربالگری معمولِ HPVتوصیه نمی‌گردد.
غربالگریِHPV ، مطابق با دستورالعمل‌های انجمن آمریکاییِ کولپوسکوپی و آسیب‌شناسی‌ِ دهانه‌ی رحم (ASCCP)، در زنان بالای سی سال همراه با آزمایشِ پاپ اسمیر یا در زنان کمتر از سی سال- در صورت عدم تغییرات غیرطبیعی در آزمایش پاپ‌اسمیر آن‌ها- انجام می‌شود. کولپوسکوپی، روشی برای معاینه واژن و دهانه‌ی رحم، با استفاده از وسیله‌ای به نام کولپوسکوپ است. کولپوسکوپی، به پزشک متخصصِ زنان این امکان را می‌دهد تا دهانه‌ی رحم و واژن را برای بررسیِ احتمال سرطان و نواحی غیر‌نرمال- که ممکن است سرطانی شوند- مورد معاینه قرار دهد.
پاپ اسمیر، به طور کلی، هر سه تا پنج سال یکبار، به منظور حفظِ فواصل غربالگریِ طبیعی انجام می‌شود؛ اما در آن دسته از بیماران که به دیسپلازی دهانه‌ی رحم، خون‌ریزیِ غیرطبیعی و ایجاد تغییرات در حین معاینه فیزیکی، مبتلا هستند، می‌توان پاپ اسمیرِ بیشتری انجام داد.
لازم به ذکر است که دیسپلازی دهانه‌ی رحم یک نوع بیماری است که در آن، سلول‌های دهانه‌ی رحم (ورودیِ بین رحم و واژن) با تغییرات غیرعادی مواجه می‌شوند و در صورت عدم درمانِ به موقع، ممکن است به سرطان منجر شود. به طور معمول، دیسپلازی دهانه‌ی رحم (که به آن ضایعاتِ پیش‌سرطانی نیز می‌گویند) پنج تا ده سال به طول می‌انجامد تا به سرطان دهانه‌ی رحم تبدیل شود؛ هر چند ممکن است در برخی موارد، این زمان کوتاه‌تر شود.
غربالگریِ HPV، به عنوان بخشی از غربالگریِ بیماری‌های مقاربتی (STI)، در غیابِ علائم ذکر‌شده در بالا انجام نمی‌شود. این آزمایش میتواند به پزشک شما کمک کند تا تصمیم بگیرد که آیا شما، به انجامِ آزمایش‌های تشخیصیِ دیگری برای سنجشِ امکان ابتلا به سرطان دهانه‌ی رحم نیاز دارید یا خیر.
در مورد اطلاع از توصیه‌های غربالگریHPV ، با پزشک خود صحبت یا به سازمان بهداشت در محل سکونت خود مراجعه کنید.
چگونه می‌توانیم از عفونت یا انتقال HPV پیشگیری کنیم؟
HPV میتواند از طریق تماس نزدیکِ پوست به پوست، انتقال یابد. بنابراین استفاده از کاندوم، ممکن است در تمام شرایط مانع ابتلا به HPV نشود. تنها راه واقعی برای محافظت از شما یا پارتنرتان در برابر عفونت HPV این است که از تماس جنسی اجتناب کنید. البته که روی آوردن به چنین تصمیمی- در اکثر روابط- نه رویکردی واقع‌بینانه به حساب می‌آید و نه مورد رضایت طرفین.
اگر شما یا پارتنرتان به یک گونه‌ی پُرخطر از ویروس HPV مبتلا هستید، ممکن است لازم باشد که با پزشک خود در مورد گزینه‌های موجود در رابطه‌‌تان صحبت کنید. اگر هر دو نفرتان در یک رابطهی متعهد یا تک‌همسری باقی بمانید، ممکن است موفق شوید که ویروس را تا زمانِ خاموش شدنِ آن به اشتراک بگذارید. در چنین شرایطی، ممکن است سیستم ایمنی بدن شما یک مصونیت طبیعی را نسبت به ویروس ایجاد کرده باشد. هر چند ممکن است که شما و پارتنرتان، همچنان به معایناتِ روتین نیاز داشته باشید تا بتوانید عوارض احتمالی را مورد بررسی قرار دهید.
در حال حاضر، چه کاری می‌توانید انجام دهید؟
HPV ، شایع‌ترین بیماری مقاربتی (STI) در آمریکا محسوب می‌شود؛ بنابراین، اگر به آن مبتلا شده‌اید، می‌توانید یقین داشته باشید که شما اولین فردی نیستید که با این مشکل مواجه شده است.
هنگامی که بیماری شما تشخیص داده شد، باید به موارد زیر توجه کنید:
- از پزشک خود درخواست کنید که به شما در مورد علائم، روند درمان و چشم‌اندازِ این بیماری توضیح دهد.
- برای تحقیق و کسب اطلاعات در مورد این بیماری، حتما از وب‌سایت های معتبر استفاده کنید. همانطور که اشاره شد، بازار شایعات و باورهای غلط در مورد این ویروس، به‌شدت داغ است!
- در مورد این موضوع که بیماری خود را تشخیص داده‌اید، با پارتنرتان صحبت کنید. برای صحبت با شرکای خود- چه در حال حاضر و چه در آینده- تدابیرِ هوشمندانه‌ای اتخاذ کنید؛ این میتواند به شما کمک کند تا در مورد تشخیص بیماری‌تان، صادق باشید و از خودتان نیز محافظت کنید.
