درمان بیماری‌های عصبی با روشی نوین

درمان بیماری‌های عصبی با روشی نوین

 

محققان “موسسه علوم اعصاب پرینستون” (Princeton Neuroscience Institute) در مطالعه اخیرشان موفق به توسعه یک سیستم شده‌اند که توسط آن می‌توانند ژن‌ها را فعال کنند و از آن برای درمان بیماری‌های عصبی استفاده کنند.

به گزارش سایک نیوز و به نقل از ایسنا، “استبان انجل” (Esteban Engel) محقق مهندسی مغز و اعصاب در موسسه علوم اعصاب پرینستون و تیم وی پروموتر ژن جدیدی را توسعه داده‌اند که مانند سوئیچ برای روشن کردن بیان ژنها عمل می کنند و آنها با این کار می‌توانند ژن های مهمی را برای مدت طولانی فعال نگه دارند.

پروموتر یا پیش بر (Promoter) در ژنتیک به بخشی از دی‌ان‌ای گفته می‌شود که رونویسی یک ژن از آنجا آغاز می شود. فعال کننده ها در نزدیکی توالی پروموتر قرار داشته و میزان بیان را افزایش می دهند.

این تیم در حال تهیه این سوئیچ‌های ژنتیکی برای استفاده در ژن درمانی است و به گفته محققان آنها می‌توانند از این روش برای ارسال ژن‌های جدید وجایگزینی آنها با ژن‌های معیوب استفاده کنند. ژن درمانی یک استراتژی امیدوار کننده برای بسیاری از بیماری‌ها از جمله اختلالات مغزی مانند بیماری پارکینسون و آلزایمر است.

دانشمندان برای انتقال ژن به سلول‌ها به این موضوع باور داشتند که ویروس‌ها برای دستیابی به سلول‌ها به ابزاری پیشرفته مجهزند. با گذشت سال‌ها ، دانشمندان ویروس‌هایی را برای ارائه ژن به روش‌هایی ایمن و بدون ایجاد بیماری ساخته‌اند. یکی از ویروس‌هایی که معمولاً برای این کار استفاده می شود، ویروس نسبتاً بی ضرر به نام ویروس مرتبط به آدنو (AAV) است.انجل و تیم وی پروموتر ژن جدیدی ایجاد کردند که ژن‌ها پس از انتقال به سلول‌های مغز و سیستم عصبی ، ژن‌ها را روشن و فعال می کنند. این تیم پروموتر خود را با استفاده از ویژگی‌های پروموتر موجود در طبقه دیگر ویروس‌ها مانند ویروس‌های تبخال طراحی کردند که با ایجاد عفونت مزمن در سیستم عصبی ، سالها در بدن باقی می مانند.

پروموتورهای طراحی شده توسط این محققان فضای کمتری نسبت به پروموتورهای فعلی و موجود که در ژن درمانی مورد استفاده قرار می‌گیرند، اشغال می‌کنند و امکان انتقال ژن‌های بزرگتر یا ژن‌های متعدد را فراهم می‌کنند.

پروموتورهای جدید همچنین امکان فعال کردن ژن‌های خاص برای مدت طولانی را نیز دارند و این امر بسیار کارآمد خواهد بود.

یافته‌های این مطالعه در مجله” Molecular Therapy: Methods & Clinical Development “منتشر شد.