با وجود این که اغلب اجتناب از تماس چشمی به عنوان نشانه‌ای از بی‌تفاوتی اجتماعی یا شخصی تعبیر می‌شود، ‌بسیاری از مبتلایان به اوتیسم می‌گویند که این نوع تماس‌های چشمی موجب ناراحتی یا استرس آن‌ها می‌شود.
این تحقیقات آثار مشکل موردبحث را تا بخش‌هایی از مغز شناسایی کرده است که عامل جذابیت طبیعی چهره‌ افراد برای کودکان شده و امکان تشخیص احساسات را از طریق حالات چهره سایرین فراهم می‌کنند. این بخش از مغز تحت عنوان سیستم زیر غشایی شناخته شده و توسط تماس چشمی فعال می‌شود.
محققان برای کسب اطلاعات بیشتر، فعالیت مغز گروهی متشکل از افراد مبتلا به اوتیسم و افراد عادی را هنگام مشاهده عکس‌هایی از چهره چشمان سایرین، مورد بررسی قرار دادند. فعالیت مغزی هردو گروه در هنگام مشاهده تصویر چهره دیگران، کاملا مشابه بود. اما هنگامی که مبتلایان به اوتیسم تصویر چشم‌ها را می‌دیدند، سیستم زیرغشایی مغز آن‌ها به ویژه در زمانی که چهره‌هایی با حالات ترس، شادی و عصبانیت را می‌دیدند، بیش از حد فعال می‌شد.
نتایج این تحقیقات راهگشای برقراری ارتباطات موثرتر با اشخاص مبتلا به اوتیسم است.

بیشتر بخوانید