به گزارش سایک نیوز به نقل از سلامت آنلاین، اسکیزوفرنی یکی از شایع ترین بیماری های روان است. بیماری که جامعه هم شناخت درست و درمانی از آن ندارد، طوری که حتی گاهی انگ «خطرناک» به پیشانی این بیماران می زنند.
مشکلات بیماران اسکیزوفرن یکی دو تا نیست. از نداشتن شغل برای گذران زندگی بگیرید تا عدم وجود حمایت های دولتی و نبود پوشش بیمه ای که زندگی را به آن ها سخت کرده است. به این ها اضافه کنید چسباندن انواع و اقسام انگ که شنیدنش آزارشان می دهد. تا آن جا که به خاطر نخوردن همین انگ ها، گاهی بیماری شان را علنی نکرده و از مراجعه به مراکز درمانی خودداری می کنند.
طیبه دهباشی، رئیس انجمن حمایت از بیماران اسکیزوفرنی از وجود ۸۰۰ هزار بیمار مبتلا به اسکیزوفرنی در سطح کشور خبر می دهد و می گوید: طبق آمارهای جهانی از هر ۱۰۰ نفر یک نفر به این بیماری مبتلا می شود. بر همین اساس در کشور نیز ۸۰۰ هزار بیمار اسکیزوفرن وجود دارد. بنا به گفته دهباشی، به دلیل طرز تفکری که در مورد این بیماران در سطح جامعه وجود دارد، بسیاری از این افراد، بیماری شان تشخیص داده نمی شود و تحت درمان های لازم قرار نمی گیرند.
چند اسکیزوفرن تحت حمایت انجمن است؟
تا به امروز که ۱۵ سال از آغاز فعالیت انجمن حمایت از بیماران اسکیزوفرنی می گذرد؛ تنها ۱۵۰۰ بیمار شناسایی شده و تحت پوشش انجمن حمایت از بیماران اسکیزوفرنی قرار گرفته اند. این که چرا فقط این تعداد بیمار شناسایی شده است، سوالی است که دهباشی به آن پاسخ می دهد:« در گذشته ما از طریق ارتباط با موسسان این انجمن و روانپزشکان و بیمارستان روانپزشکی بیماران اسکیزوفرنی را شناسایی می کردیم. البته سازمان بهزیستی نیز حدود هزار پرونده بیمار اسکیزوفرن به ما ارجاع داده است. در ماه های اخیر نیز مرکزی تخصصی تاسیس کرده ایم که خدمات تخصصی توانبخشی همچون کار درمانی، گروه درمانی، موسیقی درمانی و حرفه آموزی ارائه می دهد که در روز حدود ۶۰ بیمار اسکیزوفرن به این مرکز تخصصی مراجعه می کنند.»
به گفته دهباشی، مصاحبه های انجام شده و همایش هایی که در این زمینه برگزار می شوند نیز سهم بسزایی در تشویق این بیماران برای مراجعه به انجمن داشته است. به گفته او بیمارانی که به انجمن مراجعه می کنند، لازم است پزشک متخصصی بیماری آن ها را تایید کرده و گواهی صادر کند.
زندگی با درآمد صفر!
بیماران اسکیزوفرن به دلیل نوع بیماری شان، مشکلات مختلفی را تجربه می کنند. افت عملکرد یکی از معضلات آنان است. دهباشی ضمن اشاره به این نکته می گوید:« علاوه بر این، روابط اجتماعی شان در بعد فردی نیز دچار مشکل می شود. انگ خوردن معضل دیگری است که این بیماران را بیش از گذشته منزوی تر می کند و از جامعه طرد می شوند. حتی وقتی توانمند هم می شوند نیز حاضر نیستند بیماری شان را علنی کرده و راجع به آن با رسانه ها صحبت کنند.»
شغل هم که جای خودش را دارد. اگر شاغل باشند، به محض اطلاع کارفرما از این موضوع کار و منبع در آمدشان را از دست می دهند. از سوی دیگر چون شروع سن این بیماری از ۱۵ سالگی است، زمانی که برای کار به جایی مراجعه کنند، به محض این که کارفرما در جریان بیماری فرد قرار می گیرد، از پذیرفتن او خودداری می کند.
سرپرستی بیماران اسکیزوفرنی و سو استفاده های احتمالی
سرپرستی بیماران اسکیزوفرن خود ماجرای دیگری دارد. به گفته دهباشی، در بیمارانی که پدر سرپرست خانواده به شمار می رود، این مادر است که باید به تنهایی بار مسئولیت مراقبت از بچه ها را به دوش بکشد. اگر پدر شغل و منبع درآمدی نداشته باشد و نتواند کار کند، مشکلات خانواده کم کم خود را نشان می دهد.
رئیس انجمن حمایت از بیماران اسکیزوفرنی در ادامه مشکل سرپرستی این بچه ها اشاره می کند و می گوید:« اگر بیمار فرزند خانواده باشد، پدر و مادر قیم محسوب می شوند که همین مساله سبب بروز مشکلاتی دیگر می شود. چون انرژی این بچه ها زیاد است و توجه زیادی می طلبند. توجه والدین به این بچه ها باعث می شود تا توجه لازم به فرزندان دیگر خود نداشته باشند. نگرانی از آینده بچه های اسکیزوفرن هم مشکلی است که ذهن والدین این گونه بیماران را به خود مشغول کرده است. علاوه بر این ها ممکن است به بچه مبتلا به اسکیزوفرنی ارثیه ای برسد؛ اما یکی از اقوام نزدیک قیومیتش را قبول کند که در نتیجه ممکن است سوء استفاده هایی به عمل آید.»
ضرورت حمایت های انسانی از بیماران اسکیزوفرن
ماهانه ۵۳ هزار تومان به اضافه یارانه. این کل درآمدی است که یک بیمار اسکیزوفرن در طول ماه دارد. بنا بر اظهارات دهباشی، شاید با آن ۵۳ هزار تومان در نهایت بتوانند پول داروهای شان را بپردازند. او در ادامه می گوید:« این بیماران از کار افتاده هستند و منبع درآمدی برای گذران زندگی خود ندارند. کسی که از کار افتاده است و توان کار کردن ندارد، باید حداقل دستمزدی داشته باشد تا هزینه های زندگی اش را تامین کند. ما خانواده هایی داریم که سه بیمار اسکیزوفرن دارند و با مشکل مواجه هستند. اگر حداقل حقوقی برای این بیماران در نظر گرفته شود، هم زندگی مستقلی خواهند داشت وهم فشار از روی بقیه اعضای خانواده برداشته می شود.»
به گفته رئیس انجمن حمایت از بیماران اسکیزوفرنی، برخی خیرین کمترین حمایت ها را از این بیماران داشته اند. از قرار معلوم نوع نگاهی که در سطح جامعه روی این افراد وجود دارد، به آن ها نیز سرایت کرده و باعث شده تا حمایت های مالی خود را از این بیماران دریغ کنند. دهباشی برای جلب حمایت های لازم به ارگان صدا و سیما اشاره می کند و می گوید:« اگر صدا و سیما روی این قضیه کار کند که ابتلا به این بیماری در اختیار بیماران اسکیزوفرن نیست و در سیستم مغزی آن ها اتفاقی می افتد که منجر به بروز این بیماری می شود، مشکل کم کم حل می شود و دید جامعه نسبت به این افراد تغییر پیدا می کند.»
