به گزارش سایک نیوز به نقل از هفته نامه سلامت، دکتر میترا حکیم شوشتری در این خصوص می گوید: دانش‌آموزان با نیازهای ویژه می‌توانند در کلاس‌های معمولی که با نیازهای آنها تطبیق یافته حاضر شوند و آموزش ببینند. در این شرایط به نیازهای خاص این کودکان توجه می‌شود و خدمات خاص خود را در کلاس معمولی دریافت می‌کنند. این کار برای دانش‌آموزان دارای مشکل فوایدی دارد.
مطالعات نشان داده این روش آموزش باعث بهبود عملکرد تحصیلی این کودکان و در درازمدت بهبود رفتار آنها می‌شود. از طرفی، شرکت در کلاس‌های معمولی کنار سایر کودکان طبیعی موجب افزایش اعتماد به‌نفس و بهبود عزت نفس این کودکان خواهد شد. نتایج یک مطالعه در کالیفرنیا نشان داد
۹۶ درصد کودکانی که تجربه شرکت در چنین طرحی را داشتند بهبود اعتماد به‌نفس را ذکر می‌کردند. آنها حس می‌کردند با همسالان خود برابر هستند و نباید تبعیض در رفتار دیگران نسبت به آنها وجود داشته باشد. این تجربه به کودکان اجازه می‌دهد مهارت‌های اجتماعی را با تقلید کردن از همسالان یاد بگیرند و درک بهتری از جهان پیرامون خود پیدا کنند. این قضیه به‌ویژه در مورد کودکان دچار اختلالات طیف اوتیسم صادق است، به‌طوری که این تجربه می‌تواند تا ۶ برابر میزان ارتباط اجتماعی را در خارج از کلاس در آنها بهتر کند و در مورد کودکان با نشانگان داون این بهبود ۳ برابر کودکان مشابهی است که در مدارس خاص حضور پیدا می‌کنند. این با هم بودن برای کودکان طبیعی هم مفید است.
کنار هم بودن کودکان با ناتوانی خاص با کودکان غیرمبتلا موجب بهبود خودپنداره، خودارزشمندی، تحمل و درک بهتر دیگران می‌شود. این کودکان برای مقابله با ناتوانی احتمالی در زندگی آینده خود آماده‌تر می‌شوند. این بهبود براساس تئوری تماس توضیح داده می‌شود؛ براساس این تئوری تعامل مکرر، معنادار و خوشایند با افرادی که با هم متفاوت هستند می‌تواند موجب تغییر نگرش در همه افراد شود. اما ممکن است وقت و انرژی معلم صرف بچه‌های کم توان شود و از دیگر دانش‌آموزان غافل شود، پس وجود منابع حمایتی دیگر در کلاس می‌تواند موجب کاهش مشکل شود.
