به گزارش سایک نیوز به نقل از روزنامه ایران، آیا باید به بیمار دچار سرطان، بی‌تعارف و بی‌پرده گفت که بیماری‌اش چیست؟ یا باید طفره رفت و نوع بیماری‌اش را از او پنهان کرد؟ برخی موافق اولی و برخی نیز موافق راه دوم هستند. آنان که عقیده دارند نباید به بیمار حقیقت را گفت، به یک واقعیت تلخ استناد می‌کنند: “اطلاع از بیماری، بیمار را با انواع مشکلات روحی و روانی درگیر می‌کند” آنان استدلال می‌کنند، دست و پا زدن در شرایط جدال میان مرگ و زندگی بسیار طاقت فرساست و این فشار روحی بیمار را به لحاظ جسمی نیز نحیف‌تر و ناتوان‌تر می‌کند.

به اعتقاد برخی کارشناسان، بیشترین عاملی که بعد از مشکلات خود بیماری، فرد را آزار می‌دهد و درد مضاعفی را ناخواسته به او تحمیل می‌کند، نوع واکنش یا صحبت‌های اطرافیان با بیمار سرطانی است زیرا همیشه واژه‌ها و مفاهیم مسرت بخش بهتر از حرف هایی است که بیهوده به نظر می‌رسد چراکه در این شرایط اضطراب آلود، بیمار نیاز دارد تا درد و رنج این بیماری را با کمک اطرافیان قابل تحمل‌تر کند.
سؤال و حرف بی‌مورد ممنوع!
می توانید بعضی روزها به جای ابراز تأسف، شاخه گلی برای دوست بیمار خود بفرستید. به طور قطع، بعد از طی کردن جراحی و دوران شیمی درمانی، بیمار ضعف و ناخوشی‌های تازه‌ای را تجربه می‌کند.
مصطفی آب روشن، جامعه شناس، در این باره توصیه می‌کند: اطرافیان بیمار نباید این پرسش را مطرح کنند که او در حال حاضر چه حس و حالی دارد؟ زیرا پاسخ به این گونه سؤالات برای بیمار بسیار ناراحت‌کننده است.
نکته دیگر اینکه هر کدام از ما این تجربه تلخ را داشته‌ایم که اقوام و دوستانی مبتلا به سرطان داشته باشیم ولی هیچ ضرورتی ندارد که ماجرا را تعریف کنیم، بخصوص اگر این بیماری منجر به مرگ شده باشد زیرا دانستن این واقعیت کمکی به شخص بیمار یا خانواده او نمی‌کند و فقط روحیه آنها را خراب می‌کند.
از سوی دیگر، ممکن است سؤالاتی در مورد چهره ظاهری بیمار مانند ریختن موها و لاغری بیش از اندازه او برایتان به وجود بیاید، ولی بدانید که سؤال شما و حتی دلداری‌تان در این موارد از جمله ناخوشایندترین جمله‌هایی است که می‌تواند بین شما رد و بدل شود و در نهایت به تشدید استرس بیمار بینجامد.
درآخر این جامعه شناس در زمینه نحوه برخورد با بیماران مبتلا به سرطان یا بیماری‌های سخت دیگر توصیه می کند که سعی نکنید احساس گناه در بیمار ایجاد کنید! برای مثال اگر بیماری فرد ناشی از عادت‌ها یا سبک نادرست او در زندگی بوده، نیازی نیست در شرایط فعلی او را مورد شماتت قرار دهید و سبک زندگی پیشین‌اش را به نحوی یادآوری کنید زیرا احساس تقصیر، تأثیر نامطلوبی را در ذهن و روان بیمار بر جای می‌گذارد و به طور بالقوه می‌تواند سیستم دفاعی بیمار را تضعیف و روند درمان را دچار مشکل کند.