به گزارش سایک‌نیوز و نقل از ScienceDaily دانشمندان توانستند یک سنسور زیستی را در مغز انسان آزمایش نمایند تا زیست‌نشان‌های آسیب‌های مغزی را تشخیص دهد. این اقدام با موفقیت انجام گرفته است.
محققین دانشگاه ایالتی اوهایو در مطالعه‌ای که به تازگی در نشریۀ Small منتشر شده است، گفته اند که یک سنسور زیستی ضد آب و دارای قابلیت‌هایی متعدد و ترکیبی را ساخته‌اند. این سنسور زیستی می‌تواند تغییرات غلظت مواد شیمیایی متعددی را در بدن تشخیص داده و اطلاعات و نتایج آن را در لحظه برای محققان ارسال نماید.
این چیپ بسیار منعطف بوده و حتی از موی انسان نیز نازک‌تر می‌باشد که همین قابلیت آن را به ابزار خوبی جهت کاوش در مغز بدل ساخته است.
دستیار پروفسور این تحقیق با ابراز خوشحالی می‌گوید: «از آزمایشگاه تا موقعیت واقعی، راه طویلی در پیش است، اما یافته‌های اخیر ما بسیار مشوق و امیدبخش است!»
همچنین این سنسور زیستی می‌تواند استفاده‌های بالقوۀ دیگری نیز داشته باشد و تیم تحقیقات، بر مطالعۀ چگونگی استفادۀ این چیپ جهت پایش بیماران با آسیب‌های مغزی (TBI) متمرکز شده‌اند.
پس از چنین مواردی، آسیب‌هایی ثانویه نیز ممکن است رخ دهد که بواسطۀ تغییرات در غلظت یون‌های سدیم و پتاسیم مایع مغزی-نخاعی قابل تشخیص است.
تحقیقات توسط دانشمندان در یک مایعی کاملا مشابه مایع مغزی-نخاعی صورت گرفته است و این میکروچیپ، توانسته به سرعت و با دقتی توامان، نتایج تغییرات غلظت را به دانشمندان گزارش دهد. همچنین برای نزدیک‌تر شدن به موقعیت واقعی، آن‌ها این سنسور زیستی را در مایع خون نیز بررسی نمودند که در این شرایط نیز با دقت بالا موفق به تشخیص تغییرات شد.
محققان همچنین اشاره داشتند که با توجه به شرایط پیچیده‌ای که در بدن انسان وجود دارد، سنسور زیستی حاضر باید از دقت بالایی برخوردار باشد تا سایر تغییرات غلظت در یون‌ها و مایعات زیستی را گزارش نکند.
همانطور که گفته شد، در این بخش، بیشترین اهمیت برای تغییرات در غلظت یون‌های سدیم و پتاسیم است.
در رابطه با مدت زمانی که این سنسور زیستی در بدن می‌ماند نیز بررسی‌هایی به عمل آمده است: این میکروچیپ قادر است تا به لطف عایق ضدآب خود، چندین سال در دمای بدن موجود زنده و pH خاص مایعات آن دوام داشته باشد.
پس مشکل اصلی کجاست؟
بزرگترین عاملی که تحقیقات را با چالش روبه‌رو کرده این است که مواد سنسور و تشخیص‌دهندۀ تغییرات غلظت، فقط به مدت چند هفته در این چیپ باقی می‌مانند و پس از آن دیگر قابل استفاده نیستند.
البته مسئلۀ تولید انبوه نیز مورد توجه قرار گرفته است که چگونه می‌توان این چیپ را در مقیاس کلان تولید کرده و در دسترس جامعه و بیماران قرار داد.
موفقیت در این بخش پژوهش، درهای درمانی تازه‌ای را به سایر حوزه‌ها و بیماری‌ها نیز گشوده است؛ با نتایج این تحقیق، راه برای تولید میکروچیپ‌هایی جهت اندازه‌گیری انتقال‌دهنده‌های عصبی، پروتئین‌ها، اسیدهای نوکلئیک و سایر مواد شیمیایی هموارتر می‌گردد. درمان بیماری‌های پارکینسون و آلزایمر از جمله مواردی است که دچار تحولاتی قابل‌توجه خواهد شد.
بیشتر بخوانید:
https://psychnews.ir/21175/%d8%aa%d8%b1%d8%a7%d8%b4%d9%87-%d9%86%d9%88%d8%b1%d8%a7%d9%84%db%8c%d9%86%da%a9-%da%a9%d9%85%d8%aa%d8%b1-%d8%a7%d8%b2-%db%8c%da%a9-%d8%b3%d8%a7%d9%84-%d8%af%db%8c%da%af%d8%b1-%d8%a8%d9%87-%d9%85.html
