به گزارش سایک نیوز و به نقل از ایسنا، اولین تحقیق در جهان که با مشارکت دانشگاه فناوری و دانشگاه سیدنی انجام شد، نشان داد که کودکان بومی که بیش از چهار سال، هرسال به‌صورت سازمان‌یافته ورزش می‌کردند، در مقایسه با کودکانی که ورزش کمتری می‌کردند، دارای مهارت‌های عددی بهتری بودند.

این مطالعه از داده‌های چهار بخش پیاپی مطالعه طولی کودکان بومی استرالیا، که شامل ۳۰۳ دانش‌آموز (با سن پایه پنج‌ تا ۶ سال) بود، برای ارزیابی مشارکت ورزشی گروهی در برابر عملکرد تحصیلی در نتایج استاندارد برنامه ملی سنجش (NAPLAN) و محاسبه (PAT) استفاده کرد.

مشارکت ورزشی با عملکرد شناختی و حافظه بهتر در بسیاری از جمعیت کودکان مرتبط است اما این تحقیق، اولین مطالعه‌ای است که ارتباط مفید بین مشارکت مداوم در ورزش و عملکرد تحصیلی در میان کودکان بومی را تایید می‌کند.

محقق اصلی این تحقیق، دکتر دات داموید می‌گوید: «ورزش کردن همیشه از اهمیت فرهنگی زیادی برای مناطق بومی (کودکان بومی و جزایر تنگه تورس استرالیا) برخوردار بوده است، بنابراین درک اینکه چگونه ورزش می‌تواند باعث افزایش مهارت عددی در بین کودکان شود، اقدامی ارزشمند در جهت بهبود سلامت و کاهش آسیب‌هاست.»

وقتی کودکان ورزش می‌کنند، آنان ساختارهای اجتماعی یک تیم، نحوه کار در چارچوب قوانین، نحوه تمرکز توجه خود و راهبردهای اصلی موفقیت را یاد می‌گیرند.

وی افزود: جالب اینجاست که وقتی کودکان ورزش می‌کنند، آنان نه‌تنها قسمت‌هایی از مغز را که درگیر یادگیری هستند، فعال می‌کنند، بلکه به‌طور ناخواسته محاسبات ریاضیاتی مانند «چقدر زمان بازی باقی‌مانده است؟» و «چند امتیاز برای برنده شدن، نیاز داریم؟» را تمرین می‌کنند و این همان چیزی است که می‌تواند به بهبود مهارت عددی کمک کند.

بومیان این مناطق، بخش زیادی از ورزشکاران تیم‌های برتر ورزشی استرالیا را تشکیل می‌دهند. درحالی‌که نماینده  فقط حدود ۳درصد از جمعیت هستند، آنان ۹ درصد از بازیکنان لیگ فوتبال استرالیا (AFL) و ۲۲ درصد از بازیکنان State of Origin (بهترین مسابقات سالانه لیگ راگبی بین دو تیم نماینده ایالت استرالیا، آبی‌های نیوساوت ولز و مارون‌های کوئینزلند) را تشکیل می‌دهند.

جان اوانز، محقق و استاد آموزش بهداشت بومی در دانشگاه فناوری سیدنی گفت: «تشویق به فعالیت ورزشی می‌تواند فواید دیگری نیز برای سلامتی و رفاه داشته باشد.»

پروفسور اوانز افزود: ورزش کردن، احساس تعلق ایجاد می‌کند و عزت‌نفس، انسجام و هدف را می‌سازد. این امر به‌ویژه برای افرادی که در مناطق روستایی و دورافتاده زندگی می‌کنند، جایی که فرصت‌های تعامل اجتماعی و فعالیت‌های ساختاری محدود می‌شود، بسیار مهم است.

وی گفت: «اگر بتوانیم راه‌هایی را برای تشویق به مشارکت بیشتر در بین جوامع بومی به وجود آوریم، درحالی‌که موانع اصلی مانند هزینه‌های مالی و کمبود حمل‌ونقل را حذف کنیم، می‌توانیم زندگی سالم‌تر و جوامع منسجم‌تری ایجاد کنیم و همچنین عملکرد تحصیلی را در میان کودکان بومی بالا ببریم.»