به گزارش سایک نیوز و به نقل از ایسنا، نتایج این بررسی نشان داد که تنها پس از یک روز انزوا، مشاهده شد که برای برقراری تعامل اجتماعی همان منطقه‌ای در مغز تحریک می‌شود که هنگام گرسنگی و دیدن تصویری از غذا فعال می‌شود.

پروفسور ربکا ساکس، محقق ارشد این تحقیق گفت: افرادی که مجبور به انزوا می‌شوند، همان‌طور که فرد گرسنه میل به غذا دارد، خواهان برقراری تعاملات اجتماعی هستند.

این یافته‌ها متناسب با ایده شهودی است که تعاملات اجتماعی مثبت، نیاز اساسی انسان است و تنهایی حاد حالتی آزاردهنده است که به افراد انگیزه می‌دهد کمبود تعاملات اجتماعی را جبران کنند.

این تحقیق در سال‌های ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ و قبل از همه‌گیری بیماری کووید- ۱۹ انجام‌شده و بخشی از برنامه تحقیقاتی بزرگ‌تر است که بر چگونگی تاثیر استرس اجتماعی بر رفتار تمرکز دارد.

در سال ۲۰۱۶ نیز تحقیق دیگری در موسسه فناوری ماساچوست (MIT) مجموعه‌ای از نورون‌ها در مغز موش را شناسایی کرد که نمایانگر احساس تنهایی بود و میل به تعامل اجتماعی پس از انزوا ایجاد می‌کرد.

پروفسور ساکس گفت: هدف تحقیق این بود که آیا می‌توانیم در جایی که قادریم استرس اجتماعی را کنترل کنیم، نوع خاصی از این استرس را تحریک کنیم.

برای این بررسی، شرکت‌کنندگان به مدت ۱۰ ساعت در اتاقی بدون پنجره در دانشگاه MIT  بودند و اجازه استفاده از تلفن (تنها برای برقراری ارتباط با محققان) را نداشتند.

ساکس عنوان کرد: برای اطمینان از اینکه واقعا احساس عجیب، متفاوت و انزوا ایجاد کنیم از یک سری مداخلات استفاده کردیم. وی افزود: شرکت‌کنندگان باید هنگام رفتن به سرویس بهداشتی نیز اطلاع می‌دادند تا از خالی بودن آن مطمئن شوند. غذا برای آنان پشت درب قرار داده می‌شد و به آنان برای دریافت غذا پیام ارسال می‌شد و به‌طور واقعی مجاز به دیدن افراد نبودند.

قبل از آزمایش، به شرکت‌کنندگان آموزش داده شد که چگونه وارد دستگاه MRI (روش تصویربرداری با تشدید مغناطیسی) شوند تا پس از ۱۰ ساعت انزوا بتوانند از آن استفاده کنند. به‌طورمعمول، استفاده افراد برای دستگاه MRI درواقع یک فرایند اجتماعی است. پروفسور ساکس اظهار کرد: باید انواع و اقسام تعاملات اجتماعی انجام شود تا اطمینان حاصل شود که از آنان چه خواسته‌شده است، احساس امنیت کنند و بدانند که ما آنجا هستیم، اما در اینجا، تمام این کارها را باید خودشان انجام می‌دادند و محققی که لباس پوشیده و ماسک زده در گوشه‌ای در سکوت ایستاده و رفتار آنان را مشاهده می‌کند.

در مرحله جداگانه از آزمایش، شرکت‌کنندگان به مدت ۱۰ ساعت غذا و نوشیدنی مصرف نکردند و کارشناسان بلافاصله اسکن مغز را جمع‌آوری کردند. تمام این اسکن‌ها در حالی بود که به افراد تصاویری از غذا، گل یا تعامل و معاشرت با افراد نشان داده شد.

این تجزیه‌وتحلیل بر روی بخشی از مغز موسوم به توده سیاه (substantia nigra) انجام شد؛ ساختار کوچک در مغزمیانی که پیش‌ازاین، با ولع مصرف مواد غذایی و دارویی مرتبط بود.

بر اساس پیش‌بینی محققان، افرادی که ازنظر اجتماعی منزوی‌شده بودند، هنگامی‌که عکس افراد را مشاهده کردند از تعاملات اجتماعی لذت بردند، “سیگنال‌های ولع مصرف” در توده سیاه آن‌ها تولید شد و میزان فعالیت در این ناحیه مغزی با میزان شدت ارزیابی بیماران برای اشتیاق به غذا یا تعامل اجتماعی مرتبط بود.

لازم به ذکر است، تمایل به تعامل اجتماعی به عادت‌های اجتماعی فرد بستگی دارد. افرادی که ماه‌های قبل از آزمایش، گوشه‌نشینی یا تنها بودن را گزارش کرده بودند، اشتیاق کمتری برای برقراری تعامل اجتماعی داشتند.

پروفسور ساکس گفت: برای افرادی که زندگی آن‌ها پر از تعاملات اجتماعی رضایت‌بخش است، این مداخله تاثیر بیشتری بر مغز و گزارش آنان داشت.

وی افزود: محققان اکنون بر اساس یافته‌هایشان، می‌توانند به بسیاری از سوالات دیگر مانند چگونگی تاثیر انزوای اجتماعی بر رفتار و انگیزش پاسخ دهند.

این مطالعه در مجله Nature Neuroscience منتشرشده است.