اگرچه درمان‌های فعلی افسردگی عمدتأ بر مواد شیمیایی مغزی مثل «سروتونین» تأکید دارند، دانشمندان تصور می‌کنند که التهاب در سراسر بدن که با سیستم ایمنی بیش فعال تحریک می‌شود، می‌تواند علت اصلی این مشکل باشد. التهاب فراگیر می‌تواند احساس ناراحتی، ناامیدی و خستگی باشد. اگر اینچنین باشد، افسردگی را می‌توان با داروهای ضدالتهاب درمان کرد.
همچنین می‌تواند یک علامت باشد؛ درست شبیه به روحیه‌ی پایین که افراد در زمان کسالت وقتی سیستم ایمنی بدنتان در حال مبارزه با عفونت یا ویروس‌ها است تجربه می‌کنند. در صورت افسردگی شدید، ممکن است سیستم ایمنی نتواند پس از بیماری یا تروما خاموش شود و منجر به ادامه‌دار شدن علایم شود. تحقیقات روزافزونی از جمله مقالات علمی و نتایج آزمایش‌های بالینی به‌نظر ارتباط جدیدی را بین درمان التهاب و از بین بردن افسردگی کشف کرده‌اند. در اواخر جولای سال ۲۰۱۷، محققان استنفورد اعلام کردند که می‌توانند تست آزمایشگاهی تشخیصی برای «آنسفالومیلیت قلبی/سندرم خستگی مزمن» یا همان «ME/CFS» بسازند، همراه با اولین درمان جهانی.
این کار براساس مقاله‌ی قبلی که ME/CFS، بیماری که اغلب با افسردگی همراه است را به التهاب پیوند می‌دهد، تأیید و انجام شده است. در اکتبر سال ۲۰۱۶، مروری بر تحقیقات در زمینه‌ی داروهای ضدالتهابی نسل بعدی که اغلب برای درمان اختلالات خودایمنی به‌کار می‌رود، رابطه‌ای جدی را بین التهاب و افسردگی نشان داد. این رابطه مسیر جدیدِ امیدوارکننده‌ای از درمان را نشان می‌دهد. این تحقیق نشان داد که تقریبأ یک‌سوم از مردم مبتلا به افسردگی دارای سیتوکین‌های بیشتری هستند؛ سیتوکین‌ها پروتئین‌هایی هستند که طریقه‌ی واکنش سیستم ایمنی را کنترل می‌کنند. این امر التهاب را در مغز نشان می‌دهد. این امر همچنین نشان داد که افرادی با سیستم‌های ایمنی «بیش فعال» بیشتر در معرض ابتلا به افسردگی قرار دارند.
ایمونو نورولوژی:
رئیس دانشکده‌ی روان‌پزشکی دانشگاه کمبریج استاد «اد بالمور» گفت: «تصور می‌کنم رشته‌ی جدید «ایمونو نورولوژی» در راه است.» بالمور در سخنرانی اخیرش در آکادمی علوم پزشکی سالیانه‌ی FORUM گفت: «کاملأ مشخص است که التهاب می‌تواند باعث افسردگی شود. در رابطه با خلق و خوی، بدون شک می‌توان گفت که رابطه‌ی خیلی قوی بین التهاب و علایم افسردگی وجود دارد. این سئوال مطرح می‌شود؛ آیا التهاب باعث افسردگی می‌شود یا بالعکس یا این فقط اتفاق است؟ در مطالعات پزشکی تجربی، اگر فرد سالمی را با داروی التهاب مثل اینترفرون درمان کنید، وی افسرده می‌شود. بنابراین تصور می‌کنیم که شواهد خوبی برای اثر علت و معلولی وجود دارد.»
نتیجه‌ی مهمی که از این کار گرفته می‌شود، می‌تواند به درمان‌های موثر افسردگی تبدیل شود؛ درمان‌هایی که تا آخر عمر ادامه ندارند. دلالت مهم دیگر این است که اگر این علم به هنجاری برای درک و درمان افسردگی تبدیل شود، دوگانگی مصنوعی بین بدن و ذهن برای همیشه تغییر پیدا خواهد کرد. از لحاظ اجتماعی، اگر افسردگی به‌عنوان شرایطی با علت فیزیکی در نظر گرفته شود، می‌تواند داغ ننگ بیماری روانی که اغلب مانع از درمان می‌شود را کاهش دهد.
منبع :
نوشته: کارلا لانت
ترجمه: سحر الله‌وردی – مجله علمی ایلیاد
ترجمه: سحر الله‌وردی – مجله علمی ایلیاد
