سایک نیوز به نقل از انجمن قلب آمریکا: بر اساس تحقیقات جدید منتشر شده، تجزیه و تحلیل نزدیک به 600000 بزرگسال در ایالات متحده نشان داد که افرادی که مبتلا به اختلال دوقطبی، اسکیزوفرنی یا اختلال اسکیزوافکتیو تشخیص داده شده اند ممکن است در سنین پایین تر در مقایسه با بزرگسالانی که به یکی از این بیماری های روانی جدی مبتلا نشده اند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری های قلبی عروقی باشند.
ربکا سی راسوم، سرپرست تیم تحقیق، می گوید: تحقیقات قبلی نشان داده است که افرادی که به بیماری روانی جدی مبتلا هستند 10 تا 20 سال زودتر از جمعیت عمومی می میرند و علت اصلی مرگ آنها بیماری قلبی است. مطالعه ما بر نقش عوامل خطر قلبی عروقی مانند فشار خون، کلسترول، قند خون، شاخص توده بدنی و وضعیت سیگار کشیدن متمرکز است تا خطر کلی بیماری قلبی برای افراد مبتلا به بیماری روانی جدی و بدون آن را مقایسه کند.
محققان بر این باورند که این اولین مطالعه ای است که خطر ابتلا به بیماری قلبی عروقی 30 ساله (در طول عمر) را در نمونه بزرگی از بیماران سرپایی بزرگسالان مبتلا به اختلال دوقطبی، اسکیزوفرنی یا اختلال اسکیزوافکتیو – سه بیماری روانی جدی خاص این مطالعه – بررسی می کند. بسیاری از مطالعات قبلی در مورد خطرات قلبی عروقی برای افراد مبتلا به بیماری‌های روانی جدی، تنها افرادی را که در بیمارستان بستری شده‌اند شامل می‌شود و این افراد تمایل به بیماری روانی شدیدتر و سلامت ضعیف‌تری نسبت به بیماران سرپایی دارند. در مقابل، این مطالعه شامل نمونه بزرگی از بزرگسالان غیر بستری در ایالات متحده بود.
به گفته موسسه ملی سلامت روان، اختلال دوقطبی (بیماری شیدایی-افسردگی یا افسردگی مانیک) یک بیماری روانی است که باعث تغییرات غیرعادی در خلق و خو، انرژی، سطح فعالیت، تمرکز و توانایی انجام کارهای روزانه می شود. اختلال اسکیزوفرنی می تواند باعث توهم، هذیان یا گفتار نامنظم شود. افراد مبتلا به اسکیزوفرنی ممکن است به نظر برسد که ارتباط خود را با واقعیت از دست داده اند، که می تواند باعث ناراحتی قابل توجهی برای فرد، خانواده و دوستانشان شود. علائم اسکیزوفرنی می تواند پایدار و ناتوان کننده باشد. اختلال اسکیزوافکتیو توسط راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی به عنوان یک دوره بدون وقفه بیماری تعریف شده است که در طی آن یک دوره خلقی عمده (مانیک یا افسردگی) علاوه بر رعایت معیارهای اسکیزوفرنی وجود دارد.
محققان دریافتند: بزرگسالان با یکی از بیماری‌های روانی جدی مورد بررسی، سطح خطر ابتلا به بیماری قلبی عروقی 9.5 درصدی را در مقایسه با 8 درصدی برای بزرگسالان بدون بیماری روانی داشتند.(10 سال)
خطر تخمینی 30 ساله بیماری قلبی عروقی در میان افراد مبتلا به یکی از سه بیماری جدی روانی به طور قابل توجهی بیشتر بود – 25٪ در مقایسه با 11٪ در افراد بدون بیماری روانی جدی. افزایش خطر بیماری قلبی حتی در بزرگسالان جوان (34-18 ساله) با یک بیماری روانی جدی مشهود بود.
در زیرگروه های هر یک از سه بیماری روانی جدی در این مطالعه، در تحلیل های تنظیم شده برای سن، جنس، نژاد، قومیت و پوشش بیمه، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی در مقایسه با افراد مبتلا به اسکیزوفرنی یا اختلال اسکیزوافکتیو بالاترین خطر ابتلا به بیماری قلبی عروقی 10 ساله را داشتند. در حالی که افراد مبتلا به اختلال اسکیزوافکتیو در مقایسه با دو گروه دیگر بالاترین خطر قلبی عروقی را در 30 سال داشتند.
سیگار کشیدن و شاخص توده بدنی بسیاری از عوامل خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی را در افراد مبتلا به بیماری روانی جدی تشکیل می دهند.
در افراد مبتلا به یک بیماری روانی جدی میزان دیابت تشخیص داده شده (نوع 1 یا نوع 2) نسبت به افراد بدون بیماری روانی جدی دو برابر می باشد.(به ترتیب 14 درصد در مقابل 7 درصد.)
حتی در سنین پایین‌تر، افراد مبتلا به بیماری‌های روانی جدی نسبت به همسالان خود در معرض خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی قرار داشتند، که اهمیت رسیدگی به عوامل خطرزای قلبی عروقی برای این افراد را در اسرع وقت نشان می‌دهد. مداخلات برای مقابله با خطر بیماری قلبی برای این افراد زمانی که در سنین پایین‌تر شروع شوند، بسیار سودمند هستند.
ما سیستم‌های مراقبت بهداشتی و پزشکان را تشویق می‌کنیم تا از تخمین‌های 30 ساله خطر قلبی عروقی برای بزرگسالان مبتلا به بیماری‌های روانی جدی استفاده کنند، زیرا ممکن است بیماری از سن 18 سالگی آغاز شود. در حال حاضر، تخمین‌های مربوط به خطر ابتلا به بیماری قلبی ۱۰ ساله بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد و تا زمانی که افراد حداقل ۴۰ سال سن نداشته باشند، نمی‌توان آنها را اعمال کرد، که برای شروع رسیدگی به خطر بیماری قلبی در افراد مبتلا به بیماری‌های روانی جدی بسیار دیر است.
