“شخصیت تحت تاثیر رابطه است”
این جمله را کریستوفر بولاس ، روانکاو انگلیسی در کتاب خود با عنوان
The shadow of the object می گوید.
منظور او این است که همه ما در “محیط” رشد می کنیم و رشدمان متاثر از آن است، به طور ناخودآگاه، بخش های مختلف روابط اطرافمان را کنار هم گذاشته و آن ها را با خصوصیات بیولوژیکی و ژنتیکی مان (که تا حدودی مشخص می کند که هستیم) ، هماهنگ می کنیم.
این استنتاج بولاس نشان می دهد که شخصیت هر فرد چطور به وجود می آید.
حال سوال ما این است، چه اتفاقاتی در مسیر رشد شخصیتی ما رخ خواهد داد زمانی که در سایه پدر و مادری خودشیفته زندگی کنیم؟
ادامه از بخش اول :
۵- دلبستگی نا ایمن
دلبستگی ایمن موجب آرامش روانی و نزدیکی و وابستگی سالم ما به دیگران می شود.
مورد بی توجهی و توهین قرار گرفتن و یا فقدان عاطفی والدین خودشیفته ، این سوال را در ذهن کودک ایجاد می کند که در رابطه با سایر افراد تا چه میزان امنیت خواهد داشت؟
به طورکلی دلبستگی ناایمن می تواند به ۲ صورت پدیدار گردد :
۱٫ دلبستگی نا ایمن اجتنابی که در طی آن فرد ترس هایش را با فاصله گرفتن از دیگران مدیریت می کند.
۲٫ دلبستگی ناایمن آشفته که در طی آن فرد در روابط خود عمیقاً به دنبال عشق و دوست داشته شدن می گردد.
اینکه دلبستگی ما از نوع اجتنابی و یا آشفته باشد، به پیچیدگی ها و تعارضات ذاتی مان و البته کیفیت مراقبت و توجهی که در کودکی دریافت کرده ایم وابسته است اما بی توجهی مداوم ، بیشتر موجب دلبستگی اجتنابی و و توجه غیرقابل پیش بینی موجب بروز اضطراب در کودک می شود.
۶- ترس از “خواستن”
یکی دیگر از مشکلات مرتبط با داشتن والدین خودشیفته ، ترس از “خواستن” است که آنها را تبدیل به مراقبانی وسواسی کرده و یا موجب “سکوتشان” می شود.
تا زمانی که این افراد درخواستی از دوستان و شریک خود نداشته باشند، همه چیز خوب به نظر می رسد، اما به محض آنکه بحرانی به وجود آید و آنها عمیقاً احساس نگرانی کنند، مکرراً به دنبال یک تکیه گاه امن در میان اطرافیان خود خواهند گشت.
برخلاف انتظار، افرادی که بیشتر از خواسته ها و نیازهایشان واهمه دارند، بیشتر نیازمند حمایت اطرافیان به نظر می رسند.
۷- تکرار
اگر شما ذاتاً فردی حساس و دارای روحیه همدلی با دیگران هستید، به احتمال زیاد در برابر خودشیفتگی والدین خود با “تکرار” پاسخ خواهید داد.
در اساطیر یونان باستان، اِکو پری زیبا و در عین حال پرحرفی بود که دچار نفرینی سخت شده بود. او محکوم به خاموشی ابدی شده و تنها اجازه داشت آخرین کلماتی را که از دهان دیگران خارج می‌شوند ،تکرار کند. درست زمانی که نارسیس عاشق انعکاس چهره خود در آب شد، اِکو نیز عاشق وی گشت.
والدین خود شیفته ای که بدون دلیل و ناگهانی پرخاش می کنند و یا هر زمان که کودک جرات بیان خواسته هایش را می یابد ابراز ناراحتی کرده و یا او راه تنبیه می کنند، به مرور زمان کودک را متقاعد می سازند که توقع داشتن از آنها رفتاری خودخواهانه است.
همانند اِکو، این کودکان همواره تلاش می کنند تا کمی غیر از آنچه والدینشان می گویند را برای خود انجام دهند و در بیشتر مواقع درگیر شریک زندگی ای به شدت خودشیفته خواهند شد.
۸- PTSD
هر اندازه والدین خودشیفته خشن تر باشند، بیشتر به فرزندان خود آسیب روانی وارد خواهند کرد و این می تواند منجر به ترس دائمی در زندگی و اختلال استرس پس از سانحه PTSD در کودکان شود.
سوءاستفاده و تحقیر شدن ، ما را در حالت گوش به زنگی مداوم و آمادگی برای فرار از خطر نگاه می دارد. این موضوع معمولاً منجر به اضطراب مزمن، یادآوری ناگهانی خاطرات توهین آمیز، کرختی احساسی و حتی از دست دادن امید به آینده (که در آن فرد توانایی تصور زندگی در آینده را از دست داده و تنها به زندگی حال خود خواهد پرداخت) می شود. برای مثال فرد ۲۵ ساله ای را در نظر بگیرید که هیچ تصوری از تولد ۳۰ سالگی اش ندارد!
زمانی که زندگی دائماً تهدید کننده باشد، جایی برای برنامه ریزی برای سال های آینده باقی نمی ماند. آینده تاریک و مبهم می شود و زمانی که این اتفاق می افتد ، نقشه کشیدن برای قدم های بعدی در زندگی همانند قدم برداشتن بر روی دیواریست که هر لحظه احتمال ریزش دارد!
ترجمه : تیم تخصصی سایک نیوز
نویسنده :Craig Malkin Ph.D
منبع : psychologytoday
بخش اول این مقاله را از طریق لینک زیر دنبال نمایید :
http://psychnews.ir/3976
