دانشمندان پروتئینی را در مغز کشف کرده‌اند که موجب حفظ و ازدیاد درک دردهای مزمن و آسیب‌های عصبی و التهابی پس از آن می‌شود.
به گزارش سایک نیوز و به نقل از ایسنا، طبق تحقیقات انجام شده در مدرسه “آیکان”(Icahn) در بیمارستان مونت سینا، پروتئینی به نام RGS۴ که تنظیم کننده سیگنالینگ پروتئین G است، نقش برجسته‌ای در حفظ حالات درد طولانی مدت دارد و ممکن است یک هدف نوید بخش برای درمان شرایط درد مزمن باشد.
این کشف ممکن است به پزشکان کمک کند بتوانند جلوی پیشرفت دردهای حاد، یعنی شرایطی که بیماران نه تنها درد را حس می‌کنند، بلکه تعدادی از علائم ناتوان کننده از نقص حسی گرفته تا افسردگی و از بین رفتن انگیزه را تجربه می‌کنند.
انتقال از درد حاد به مزمن با سازگاری‌های بی‌شماری در سلول‌های ایمنی، گلیال و نورونی همراه است که بسیاری از آنها هنوز به خوبی شناخته نشده‌اند. در نتیجه داروهای موجود در حال حاضر برای درد التهابی عصبی یا مزمن، اثربخشی محدود و عوارض جانبی عمده را نشان می‌دهند.
مصرف مسکن معمولاً باعث کاهش موقتی برخی علائم درد می‌شود، اما خطرات جدی مانند اعتیاد را در زمینه درمان طولانی مدت دردهای مزمن به همراه دارد. بنابراین نیاز به رویکردهای جدید در مورد درمان دردهای مزمن و تولید داروهایی که به جای کاهش علائم درد، آنها را برطرف کنند احساس می‌شود.
“ونتیا زاچاریو” استاد گروه علوم اعصاب و روان دانشکده علوم اعصاب مونت سینا می‌گوید: تحقیقات ما نشان می‌دهد که اقدامات RGS۴ در انتقال از درد حاد و کمتر از حاد به حالت‌های آسیب پاتولوژیک و حفظ درد کمک می‌کند. از آنجا که حالات دردهای مزمن بر فرآیندهای عصبی شیمیایی بی‌شماری تأثیر می‌گذارد و داروهای تک‌هدف نیز کمک چندانی نمی‌کنند، جالب است که یک پروتئین چند منظوره را کشف کرده‌ایم که می‌تواند برای اختلال در این روند دستکاری شود.
پروتئین RGS۴ یک پروتئین چند منظوره است که بطور گسترده در مدارهای مغز بیان می‌شود و درد پاتولوژیک، خلق و خو و انگیزه را پردازش می‌کند. محققان مونت سینا از طریق این مطالعه مشاهده کردند که RGS۴ بدون توجه به اینکه علت درد آسیب عصبی یا التهابی است، نقش مهمی در حفظ حالات درد ایفا می‌کند. این تیم با استفاده از مدل‌های ژنتیکی موش برای قطع کردن بیان ژن RGS۴ موجب پیشگیری از عمل RGS۴ در حفظ شرایط درد مزمن در موش‌های نر و ماده شد.
این تیم به طور خاص از موش‌های اصلاح شده ژنتیکی برای درک نقش RGS۴ در القای شدت و نگهداری علائم درد مزمن استفاده کرد. آنها دریافتند که در حالی که غیرفعال کردن ژنتیکی RGS۴ بر درد حاد یا القای درد مزمن تأثیر نمی‌گذارد، اما در بهبودی پس از آسیب‌های عصبی محیطی و التهاب محیطی که ایجاد می‌کند، تاثیر به‌سزایی دارد.
موش‌هایی که فاقد RGS۴ بودند، دچار آسیب عصبی شدند، اما طی ۳ هفته بهبود یافتند. همچنین غیرفعال کردن RGS۴ با افزایش رفتارهای مرتبط با انگیزش همراه بود.
این تیم همچنین از ابزارهای ژنتیکی برای کاهش بیان RGS۴ در تالاموس که یک مرکز پردازش درد است که از نخاع ورودی دریافت می‌کند و این اطلاعات را به چندین ناحیه قشر مغز منتقل می‌کند، استفاده کرد.
درنهایت، مهار اقدامات RGS۴ در مغز منجر به بهبودی پس از تجربه درد مزمن می‌شود. علاوه بر این، محققان از توالی نسل بعدی برای به دست آوردن بینش بیشتر در مورد ژن‌ها و مسیرهای درون سلولی تحت تأثیر RGS۴ استفاده کردند. آنها در حال بررسی بیشتر اقدامات RGS۴ در نخاع و در مناطق تنظیم کننده خلق و خوی مغز هستند تا مکانیسمی را که توسط این پروتئین بر علائم درد حسی و عاطفی تأثیر می‌گذارد، بشناسند.
