برای برخی تشخیص چهره‌ها در جمع سخت است. دلیل آن اکنون مشخص شده که افراد دارای اشکال در تشخیص چهره احتمالا فاقد رابطی در اتصالات مغزی هستند. این کشف می‌تواند باعث تشخیص کودکان دارای این اشکال شود تا بتوان به آنها روش‌های جدید تشخیص چهره آموزش داده شود.
افراد دارای prosopagnosia ،که معمولا به صورت خانوادگی دیده می‌شود، نمی‌توانند چهره‌ها را به سادگی از هم تشخیص دهند. آنها بیشتر روی تشخیص از طریق صدای افراد، لباس، مدل مو و نحوه راه رفتن تکیه می‌کنند، اما با این وجود گاهی در تشخیص خانواده و دوستان ناموفقند. چهره‌ناشناسی می‌تواند باعث نگرانی اجتماعی و افسردگی شود و معمولا سال‌ها بدون تشخیص باقی می‌ماند.
پردازش چهره عملکرد تکی یک ناحیه مغزی نیست بلکه فعالیت هماهنگ نواحی متعدد را می‌طلبد. برای تحقیق روی دلیل چهره‌ناشناسی، محققین مغز ده فرد بالغ گزارش شده با این مشکل و ده فرد بالغ سالم را اسکن کردند.
به شرکت‌کننده‌ها در طی اسکن مجموعه ای از تصاویر احساسی، خنثی، معروف و ناآشنا نشان داده شد و از آنها خواسته شد تا با دیدن دو تصویر پیاپی یکسان کلیدی را فشار دهند. در بین تصاویر به منظور کنترل تصاویر ساختمان گذاشته شده بود که افراد با چهره‌کوری مشکلی در تشخیصشان ندارند.
گروه محققین بر روی مکالمه بین دو بخش از نواحی مغزی تمرکز داشتند. اولی نزدیک پشت مخ که اطلاعات بینایی را به صورت اولیه پردازش می‌کند. دیگری جلوی مخ که اطلاعات پیچیده‌تر را پردازش می‌کند. اطلاعاتی همانند تشخیص احساسی در چهره‌ها، بیرون کشیدن حافظه‌ی مربوط به چهره ای یا نام آن فرد.
پژوهشگران دریافتند که در افراد بدون پروسپاگنوزیا در نواحی جلوی مخ “رابطی” به صورت گسترده آن‌را با دیگر نواحی مغزی از جمله قسمت پشتی (پردازش‌کننده اطلاعات بینایی ابتدایی‌تر) مرتبط می‌کند. اما در افراد دارای این مشکل، چنین ارتباطی دیده نمی‌شد. آنها در بخش پشتی مخ نیز از ارتباط‌های بیشتری برخوردار بودند. این ارتباط بیش از حد می‌تواند نقش جبرانی داشته باشد چون این افراد روی اطلاعات بینایی مبتدی بیشتر تکیه می‌کنند.
نقشه مغز ادراک پریش چهره‌ای ارزشمند است چون می‌تواند باعث شود تا با اسکن مغز کودکی با پیشینه خانوادگی و بررسی ارتباط‌های نورونی مخ احتمال پیشرفت آن مشخص شود. با وجود ارزش این پیش‌بینی هنوز مقیاس های نورونی ای که بتوان با اطمینان بالغی را مبتلا دانست وجود ندارد. پس می‌توان انتظار داشت راه زیادی برای رسیدن به مرحله پیش‌بینی در کودکان مانده باشد.
تحقیقات اولیه مدعی است که برخی تکنیک های تمرینی می‌تواند به تشخیص چهره در کودکان مبتلا به این وضعیت کمک کند. مطالعات اشاره می‌کنند که هر چه تکنیک های جدید زودتر و در سنین پایین‌تری به افراد آموزش داده شود با احتمال بیشتری نتیجه‌بخش خواهند بود.
منبع: مجله ساینتیفیک امریکن
کانال آگاهی از مغز
